Lord, don't let me die

*next day* (sorry voor de tijdsprongen)
Ik zit hier op het bed, met allerlei slangetjes in me. Een in mijn hand, een in de andere arm in mijn elleboogplooi. Een in mijn neus. Ik heb een kapje om mijn mond en neus. Voormij is een enorme raam, waar de jongens zitten. De meiden moesten helaas naar school. Om de zoveel tijd zwaaien ze naar me, of doen ze achterlijke toneelstukjes, slaan ze elkaar de hersens in. Ze hebben ook een mircofoon dingetje daar liggen, zodat ze met me kunnen comuniceren. En als ze dan iets zeggen, maken ze ook nog ruzie wie er mag praten en wie niet.Ik voel me opeens heel erg zwak, alsof ze alle bloed uit mijn lichaam aan het halen zijn. Ik sluit mijn ogen rustig. Ik hoor Georg's stem opeens door de intercom. ''Wakker blijven, plz blijf wakker'' hoor ik zijn stem weer. Ik vecht terug, ik moet gewoon wakker blijven, ik krijg mijn ogen open, en zie de jongens allemaal staan, ze kijken met open ogen. Ik hef mijn hand op om nog even te zwaaien, maar voel me opeens erg duizelig en val in een diepe slaap. Heer, laat mij alstublieft morgen gewoon weer ontwaken, ik wil nog geen afscheid nemen van dit leven, en deze wereld, en al helemaal niet van de genige van wie ik zoveel houd. Alstublieft, laat mij morgen nog leven.