Het nichtje van Bill & Tom. #1

‘Evelien! Ik zag net de postbode langsfietsen, kijk jij even of we post hebben?’ hoor ik mijn moeder naar me roepen. ‘Ja mam!’ zeg ik, en ik loop naar de voordeur toe. Daar zie ik een aantal brieven liggen. Nee, nee, nee, ja! Die is voor mij. Ik pak de brief en ren ermee de kamer in, en plof neer op de bank. ‘Pak je ook even de andere post?’ vraagt mijn moeder. ‘Ja, straks, eerst deze even lezen!’ zeg ik, en ik open de brief.

Hee Evelien!
Is het goed als wij 2 over een weekje bij jullie langskomen, om even weer naar school te kunnen gaan?
Dat moest namelijk van Simone.
Nou, we horen het wel.
Hoe gaat het trouwens met je?
We hebben jullie allemaal al lang niet meer gesproken,
maar we hadden het ook zo druk.
Trouwens, met over een weekje bedoelen we 17 april, kan dat?
We houden contact, hoor!
Groetjes,
Bill & Tom.

‘Maaaam!’ schreeuw ik, naar mijn moeder. ‘Ja, wat is er?’ vraagt ze. ‘Bill en Tom vroegen of ze 17 april naar ons toe mogen komen, zodat ze weer eens naar school toe gaan. Mag dat?’ vraag ik dan. ‘Ehm, ja hoor.’ antwoorde mijn moeder. ‘Oke, dan stuur ik hun ook wel even een brief, met erin dat het goed is!’ roep ik terug, en pak een papier en pen, en loop naar boven.

Hee Bill & Tom!
Het is goed hoor, als jullie 17 april komen!
Met mij, ons allemaal trouwens, gaat het goed.
Met jullie?
Trouwens, hoe lang blijven jullie?
Daar kunnen we misschien wel even over bellen.
Ik hoor het nog wel!
Doei,
Evelien.

Yes, kan ik ze eindelijk weer eens zien, denk ik bij mezelf. Ik ren weer naar beneden, val bijna van de trap af, maar kan me nog net vasthouden aan de trapleuning. Als ik veilig beneden ben aangekomen, loop ik naar mijn moeder. ‘Mag ik een postzegel, dan kan ik hem posten.’ vraag ik. Ik krijg een postzegel, stap op de fiets, en post de brief.