Chapter 17

Never imagined we'd end like this.
      De deur viel met een klap dicht. Mijn adem stootte ik uit met een vreemde piep en op dat moment greep iemand mijn pols.
      'Lou, I-' Ik trok mijn hand los en staarde de kamer rond.
      'Later.' Het bleef angstvallig stil. Ik voelde bijna hoe de jongens om me heen blikken wisselden.
      'Louis, plea-'
      'Harry, shut up. I don't- Just not now.' Ik probeerde afleiding te zoeken. Ik voelde Harry's blik op me rusten, vragend om hem maar even aan te kijken. Niall en Zayn waren bezig met spullen te verzamelen en Liam stond al klaar om te vertrekken. Ik greep mijn tas en hing hem over mijn schouder. Ik wilde iets anders zeggen, gewoon vertellen wat ik voelde, maar woede spreidde als hete olie door mijn lichaam. Mijn bloed leek te koken. Ik was bang om ook maar direct iets tegen Harry te zaggen, bang om te knappen en dingen te zeggen die ik later niet meende.
      'Are we going?' vroeg ik stilletjes en gebaarde naar de deur. Het bleef stil, tot Liam knikte en als on que kwam iedereen in beweging. In stilte liep ik naar de deur, geconcentreerd op mijn passen. Als ik nu op zou kijken of ook maar iets zou zeggen zou ik breken. Ik had me nog nooit zo verraden of gekwetst gevoeld.
      'Lou, I-'
      'No.'
      'Please?'
      'Not. Now.'

      De hele weg naar huis staarde ik door het raam naar buiten. Liam en Niall zaten met Harry tegenover me, terwijl Zayn naast me zat en me bezorgd aan bleef kijken. Ik klemde mijn kaken strak op elkaar en sloot mijn ogen.
      Zodra de auto stopte en iedereen uitstapte nam ik niet eens de moeite om op hen te wachten. Ik stond al in de lift toen Liam en Zayn aan kwamen aanlopen.Harry stond stilletjes naast me, zijn hand streek even langs de mijne. Ik trok mijn hand weg alsof ik vuur had aangeraakt en fronste naar hem. Zijn groene ogen smeekten en ik wendde mijn blik weer af.
      De liftdeuren schoven open en meteen stapte ik naar buiten. Zonder nog iets te zeggen liep ik naar de deur van ons appartement. Ik viste met trillende handen de sleutel uit mijn zak en probeerde hem in het slot te steken. Na ongeveer drie pogingen sloten Harry's slanke vingers zich om de mijne en hield mijn hand stil. Hij stak de sleutel in het slot en liet mijn hand los. Ik slikte moeilijk en draaide het slot open.
      Eenmaal binnen dumpte ik de sleutels op het bijzettafeltje in de hal en schopte mijn schoenen uit. Ik zette mijn tas met een klap op de grond.
      'Lou, let me-' Zonder te reageren liep ik naar de slaapkamer en staarde de kamer rond. Harry was me gevolgd, daar was geen twijfel over mogelijk. Ik trok de deuren van de kast open en griste zijn kleding uit de kast. Zonder echt te kijken waar ik het heen gooide, mikte ik het naar de deuropening. Het belandde op de grond met een doffe klap en Harry slaakte een verrast kreetje.
      Ik draaide me naar hem toe en staarde hem aan. Ik haalde diep adem en zonder iets te zeggen duwde ik zijn laatste paar kledingstukken in zijn handen en duwde hem naar achteren. Met een klap gooide ik de deur dicht en draaide hem op slot.
      Vermoeid en verslagen leunde ik tegen de deur en zoute tranen ontsnapten eindelijk uit mijn ooghoeken.
      'Lou?' hoorde ik Harry vanaf de gang vragen, maar ik negeerde hem.
      'Louis! Open the damn door!'
      Verwoed greep ik een van de sporttassen die onder in de kast lagen. Zonder te kijken, blind voor wat ik eigenlijk mee nam dumpte ik alles in de tas. Truien, broeken, jassen, shirts en schoenen.
      Mijn blik viel op iets paars dat als een propje in de hoek van de kast lag. Ik hield mijn adem in en pakte het op. De paarse stof was zacht en de witte print die er op stond herkende ik meteen. Ik liet een zachtte snik ontsnappen en hield de trui dicht tegen me aan. Hij rook naar Harry.
      Zonder aarzeling propte ik het bij de rest van mijn spullen in de tas en ritste hem dicht. Mijn ogen gleden nog een keer door de kamer en mijn blik bleef hangen op een foto die naast het bed stond. Ik slikt en glimlachte ondanks alles. Het was een foto van mij en Harry. Eentje die gemaakt was voor we een realtie kregen. Mijn blauwe ogen waren gefixeerd op zijn groene ogen en ik lachtte. Harry lachtte ook en nu pas zag ik wat iedereen bedoelde. Zelfs toen was al te zien hoe smoor verliefd we op elkaar waren. Het was geen act of spelletje. Het was altijd oprecht geweest en op dit moment kneep mijn hart even pijnlijk samen.

      Harry opende langzaam zijn ogen en zijn mond viel open. De deur van de slaapkamer was open en Louis liep door de hal naar de voordeur. Het duurde misschien twee seconden voor Harry door had wat er gebeurde. Louis had een sporttas in zijn hand en greep naar de autosleutels in het voorbij gaan.
      'Louis?' Harry's stem was schor en Louis verstijfde. Hij draaide zich voor een kort moment om en zijn blauwe ogen staarde voor een seconde in die van Harry. Zonder iets te zeggen opende Louis de deur en sloeg hem met een klap dicht.
      Harry sprong op en rende struikelend naar de deur, zijn benen gevoelloos van het lange zitten in dezelfde positie. Hij greep de deur en zwaaide hem open. Louis' gedaante was al wat meters van hem verwijderd.
      'I'm sorry!' schreeuwde Harry wanhopig en hij meende Louis even te zien verstijfen, maar de Doncaster-jongen bleef stug doorlopen. De liftdeuren gleden open en Louis stapte in. Hij drukte op het knopje en draaide zich naar Harry toe. Zijn blauwe ogen waren hard en koud.
      Langzaam en toch te snel voor Harry's gevoel verdween Louis uit het zicht. De liftdeuren schoven zonder genade dicht en slokten Louis op.
      Harry voelde zijn benen trillen. Zijn knieën leken zijn gewicht niet meer te kunnen houden en hij zakte op de grond. De vloer was koud en hij sloeg zijn armen om zijn torse. Een gesmoorde snik ontsnapte zijn lippen.
      'I'm sorry.'

---
Be nice haha, took me long enough to write this
and don't worry, no-one's gonna die! (;
iloveyou alll <3