Hoofdstuk twaalf: I'll always find you • 12.3

Ook al hadden vampiers niet echt nood aan lucht, dus voelde het vreemd voor Alexandra om iets anders dan rook in te ademen. De frisse lucht deed nog net geen pijn aan haar longen toen ze een keer flink inhaleerde. Ze hadden het gehaald. Ze waren veilig uit het huis geraakt, het huis dat ieder moment in elkaar kon zakken. Het vuur had namelijk al genoeg onderdelen vernield die het huis ondersteunden.
Louis zakte met Alexandra in zijn armen op de grond. Hij merkte dat ze ontzettend veel moeite had met rechtstaan, dus leek het hem beter dat ze even op de grond ging zitten. Ze kon er niet echt iets aan doen omdat het nog steeds door het middel kwam dat James bij haar had ingespoten. Het had duidelijk zijn effect niet gemist.
‘Waar is James?’ wou Louis gelijk weten van de andere vier jongens die ook nog steeds buiten waren. Liam wreef een keer zuchtend door zijn haar heen terwijl Niall zijn blik ontwijkend op de grond richtte.
‘Hij is ontsnapt.’ Harry was de enige die het lef had om antwoord te geven die zijn beste vriend had gesteld. Het kon misschien idioot klinken, maar James was gewoon ontzettend slim en wist zich altijd wel een uitweg uit te stippelen. Dat was hem ook deze keer weer gelukt. Het was dan ook zeker dat hij niet zou stoppen met het jagen op vampiers. Niet voordat hij ze allemaal eigenhandig had uitgeroeid.
‘Wat?! Dus hij loopt hier nog gewoon rond?’ Louis wilde dat hij gestraft zou worden voor zijn daden. Oké, zij als vampiers gedroegen zich ook niet altijd even netjes, maar het was hun manier van overleven. De meeste mensen aten ook dieren om te overleven en dat waren ook levende wezens. Eigenlijk was het exact hetzelfde. Hij liet Alexandra langzaam los en kwam vlug overeind.

Al snel voelde hij een hand op zijn schouder die hem tegenhield. Het was Liam die hem ervan belette om achter James aan te gaan. Hij wierp de jongen een kwade blik toe, maar dat leek hem niets te doen.
‘Laat hem Lou, we pakken hem een andere keer wel. Alex heeft ook niets aan je als je iets overkomt.’ Na zijn woorden knikte Liam zachtjes naar het meisje dat nog steeds op de grond zat. Haar armen, handen en zelfs haar benen zaten onder de brandwonden. Ze had geluk dat haar gezicht gespaard was gebleven. Louis had op dat gebied minder geluk gehad. Zijn wang werd ontsierd door een rode plek, veroorzaakt door het vuur.
Hij richtte zijn blik weer op Alexandra die nog steeds niet in staat was om recht te staan. Waarschijnlijk zou het ook nog wel even gaan duren voordat het middel ook daadwerkelijk uitgewerkt zou zijn. Langzaam bukte hij zich weer en sloeg hij zijn armen om haar lichaam heen.
‘Heb je veel brandwonden?’ mompelde hij zachtjes tegen haar. Van zijn eigen verwondingen trok hij zich niks aan, dat zou laten wel gewoon komen. Hij wou er eerst voor zorgen dat Alexandra helemaal in orde was.
‘Het valt wel mee, had erger gekund,’ antwoordde Alexandra op dezelfde, zachte toon. Voor het eerst viel haar de brandwonde op zijn wang op. Dat moest vast en zeker heel erg veel pijn doen. Ze keek hem dan ook met een bezorgde blik in haar ogen aan.
‘Lou, je wang…’ Ze strekte haar arm lichtjes uit en wreef voorzichtig met haar vingertoppen over zijn wang heen, de wonde vermijdend. Dat zou alleen nog maar meer pijn gaan doen. En dat wou ze natuurlijk niet op haar geweten hebben.
Louis omsloot haar vingers met zijn eigen hand en schudde zijn hoofd lichtjes. Hij was op dit moment niet belangrijk.
‘Ik heb er geen last van, eerst ga ik ervoor zorgen dat jij je weer beter gaan voelen,’ zei hij met een kleine glimlach tegen haar. Vervolgens drukte hij zachtjes zijn lippen op die van haar voor een korte kus. Ondertussen zakte op de achtergrond het huis met een luid lawaai in elkaar. Alles verpulverend wat zich nog aan de binnenkant bevond.