207. || Rainbows ||

"Moet ik daarom lopen?" ik kreunde even geïrriteerd en pakte ze toen maar aan. Ik trapte mijn schoenen uit en gaf ze aan El, waarna ik de hakken aantrok en snel naar El's schouder greep toen ik bijna mijn evenwicht kwijtraakte.
"Hoe da hel kunnen mensen op deze dingen lópen?!" vroeg ik haar vol ongeloof en probeerde zelfstandig te blijven staan, zonder meteen om te vallen. Het was net of ik op stelten liep. En dat kon ik niet. Jammer genoeg.
"Oefenen, veel, heel veel oefenen... Loop is een stukje." spoorde ze me aan en trok zelf mijn schoenen aan. Ik liep voorzichtig een paar stapjes. Het lukt hem, het lukt hem! Omg, ik ben de mannelijke Dora...
"Goedzo! Nou, kom mee." zei El en trok me mee de kast-kast uit. Daar zat iedereen nog in een mooie cirkel. Ze keken op toen wij de ruimte weer binnen kwamen. Ik ging snel weer op mijn plekje zitten, want ik wou niet lopen op die stomme stokjes.
Stokjes ja, dat waren het. Schoenen met stokjes.
"Oké, staat je goed Nila." zei Justin met een knipoog. Ik keek droogjes terug. "Haha." zei ik op een sarcastische manier.
"Eleanor is aan de beurt." gaf ik aan, omdat ik niet alle aandacht op mij, mijn nieuwe kleding, óf mijn nieuwe meisjesnaam wou hebben. "Ja, eeuh, jij daar, Louis toch? Truth or dare?" zei El en keek met een lieve glimlach naar de jongen, waarvan ik nog steeds de vermoedens had dat hij ADHD had. "Yes madame, that's me. Truth." zei Louis en ging nieuwsgierig iets meer voorovergebogen zitten, zodat hij geen woord zou missen wat El ging zeggen. Ze dacht even na en wist uiteindelijk wat ze zou gaan vragen.
"Op wat voor types val je?" vroeg ze met een grijns en bloosde een beetje. Louis ging weer recht zitten en grijnsde nog breder dan El. "Types zoals jij."