H39

Dan verstijfd Aryen opeens onder mijn handen.
'Lilith... Blueä... waar is ze?' Vraagt hij.
Verschikt kijk ik rond maar inderdaad, ze is hier niet.
'Ik weet het niet,' zeg ik paniekerig. En dan moet ik tot mijn grote paniek aanzien dat Aryen overeind probeerd te komen.
'Nee, blijf liggen ik zoek haar,' zeg ik.
'Maar ik kan haar niet horen!' Zegt Aryen smekend,'Ik voel haar niet!' Zijn stem klinkt zo paniekerig en zielig dat ik hem bijna overeind laat komen.
'Nee, nee, nee! En als er wat ergs was gebeurd had je haar wel gevoeld. Die pijn.'
'Misschien,' mompelt Aryen maar zijn ogen zijn groot en hij kijkt rond.
Ik pak Nitor op en leg die in Aryen's handen.
'Zorg voor hem, en ik ga zoeken naar Blueä. Ik blijf in de buurd, als er wat is laat je me dat weten!' Zeg ik streng.
'Oke,' mompelt Aryen en hij aait Nitor over zijn kopje. Nitor is nog steeds bewusteloos. Zijn oogjes zijn dicht en zijn hartje klopt snel en vladderend. Maar ik heb vertrouwen, zijn wonden zijn best goed verzorgd door mij, al zeg ik het zelf.
Ik sta op en kijk even naar Diamantar, hij staat achter me en gaat zeer waarschijnlijk mee op zoektocht.
'Blijf bij Aryen en Nitor, bescherm ze,' draag ik hem met tegen zin op.
'Nee, jij gaat helemaal alleen het bos in en ik wil jouw beschermen. Aryen heeft dat hapje nog,' zegt Diamantar.
'Ik meen het, ik heb niemand nodig, en Nitor is half dood, die kan Aryen niet beschermen.'
'Je bent hartstikke uitgeput van die magie,' zegt Diamantar. Boos nu.
'Ik kan het wel aan, blijf!' En ik ga er van door.
Diamantar blijft schoorvoetend achter.

Ik kijk omhoog, naar links, naar rechts, naar voren, draai me om mijn as om ook naar achteren te kunnen kijken en maak dan een hele circel en kijk helemaal om me heen. Niets. Dus ik herhaal alles maar weer.
Weer niets.
Ik spits mijn oren en zet mijn benenen tot rennen. Ondertussen blijft mijn geest de omgeving scannen om te zien of er iemand is. Nog altijd niemand.
Waar is Blueä toch!

Na een paar uur geef ik het op, ik kan haar niet vinden in het gebied dichtbij waar ik Aryen en Nitor en Diamantar heb achtergelaten. Ze moet verder weg zijn, maar nog steeds is de vraag: Waar?
Ik kan het ook niet niet opgeven. Als Aryen Blueä kwijtraakt... nee, daar mag ik niet eens aan denken.
Er zit maar één ding op. Ik moet verder het bos in. Verder het donker in.
Even kijk ik aarzelend voor me. Dan pak ik mijn zwaard op en stap ik verder. Ik blijf rond kijken maar het is te donker, ik zie bijna niets.
Met een geïrriteerd gevoel strek ik mijn handen en knak ze. Dan hef ik ze en mompel ik iets in oude taal.
Een grote lichtgroene stoot magie gaat door het bos heen en een grote bol groen licht zweefd voor me uit.
Eindelijk een beetje gelukt, mijn magie wordt al sterker.
Ik gebied de bol boven me te gaan zweven en kijk beter rond.
Maar dan verstijf ik van angst.
Een groot silowet staat voor me, met grote rode ogen.
Grommend kijkt het me aan. Grommend met kwijl en lange tanden.
Klaar om me te verscheuren.
Maar er is nog iets ergers aan de hand.
Ik weet waar Blueä is.
Het is het monster.