The Secret Is Revealed

'Ik moet je iets vragen,' zei hij serieus.
De manier waarop hij sprak maakte me bang. Wist hij iets dat hij niet had mogen weten? Of misschien wilde hij geen vrienden meer zijn?
'Vraag maar,' zei ik nerveus.
Hij zuchtte diep uit en keek me weer ernstig aan.
'Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen en ik wil je niet kwetsen maar ik moet dit kwijt. Heb jij een probleem?'
'Wat bedoel je?'
'Bill, je moet niet meer doen alsof je van niets weet. Ik heb je armen gezien,' zei hij stil.
Ik hield geschrokken mijn adem in en keek hem lang aan. Dit moest een grap zijn. Dit kon onmogelijk de waarheid zien! Ik had er altijd voor gezorgd dat niemand het zou zien! Eigenlijk wilde ik dat iemand het merkte maar nu dat het echt zo is, wil ik het niet meer. Ik wist niet wat ik moest zeggen. De slechte adrenaline stroomde door mijn lichaam en liet mijn hart sneller slaan. Plots pakte Tom mijn handen vast en dwong me om hem aan te kijken. Hij keek me droevig aan, alsof het hem echt pijn deed.
'Ik ben niet boos op je, Bill. Ik ga je ook niet beoordelen. Ik wil enkel weten waarom je dat doet,' zei hij zielig.
'Het was maar een paar keer. Ik doe het al lang niet meer,' zei ik als een ervaren leugenaar.
'Je ouders kon je dit misschien wel wijsmaken maar mij niet, Bill. Alsjeblieft, vertel me de waarheid,' vroeg hij smekend.
Ik probeerde mijn handen weg te trekken maar hij bleef ze vast houden.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zei ik nerveus.
'De reden. Ik wil weten waarom je dit doet'
'Ik weet niet. Ik deed het voordat ik het zelf wist. Ik weet het echt niet,' jammerde ik.
'En hoelang doe je het al?'
'Tel de streepjes in dat boekje dat je had gevonden'
'Is elk streepje een dag?' vroeg hij geschrokken.
Ik knikte onzeker.
'Waren dat er niet over 200?'
'Het zijn er 260 ondertussen'
'Dat is bijna een jaar! Hoe dikwijls snij je jezelf? Hoeveel keer per week? Hoe diep?' vroeg hij dwingend.
'Dat kan ik niet zeggen'
'Alsjeblieft! Ik wil je helpen'
'Dat wil ik niet'
'Waarom niet? Is het dan zo erg? Heb je nog ergens anders gesneden als op je armen?'
Hij pakte plots mijn vest vast en wilde ze omhoog trekken maar ik was sneller en duwde hem weg.
'Raak me niet aan!' schreeuwde ik.
Mijn lichaam trilde. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wilde niet dat hij het wist, dit was mijn geheim. Hij moest niet weten hoe ik eruit zag met al die littekens. Ik vond ze mooi, ze waren een deel van me maar dat zou hij toch nooit begrijpen.
'Als je niet weet waarom je het doet, kan je dan niet gewoon ermee stoppen?' vroeg hij smekend.
Ik schudde mijn hoofd. Deze keer was ik eerlijk.
'Waarom niet? Het helpt je niet!'
'Je kent er niks van, Tom, dus zeg me niet wat ik moet doen. Hoe het voor mijn voelt, kan je toch niet weten. Het stond al bij mijn zijde, een heel jaar lang! Dat was het enige dat ik had, toen iedereen besloot om me te behandelen als lucht! Het is hun fout, allemaal hun fout! Ik deed niks verkeerd maar toch deden ze me dit aan!' zei ik woedend, terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden.
Tom keek me droevig en bezorgd aan. Ik voelde me zielig en haatte mijn gedrag maar hij was de laatste die mijn geheim mocht weten.
'Bill, je moet ermee proberen stoppen. Het is niet goed voor je. Het helpt je niet met je problemen maar geeft er enkel nog meer'
'Dat weet ik! Ik kan er niets aan doen! Het voelt goed aan op die moment!' huilde ik.
Voor de tweede keer vandaag omarmde Tom me en drukte me stevig tegen zich aan. Hoewel hij de duisterste en lelijkste kanten van me had gezien, was hij toch de enige die me in zijn warme armen sloot. Hij wreef troostend over mijn rug en probeerde me rustig te maken. Langzaam zakten mijn ogen dicht en viel ik in slaap. Het verbaasde me dat ik me zo goed en veilig in zijn buurt voelde. Het was gevaarlijk want ik merkte dat mijn masker langzaam begon te vervagen.

Tom p.o.v

Eindelijk was hij in slaap gevallen. Het deed me pijn om hem in die toestand te zien. Hij voelde zich zo eenzaam dat hij aan zijn hart was begonnen te eten. Voorzichtig legde ik hem neer en keek naar zijn slapend gezicht. Zoveel verdriet verborg zich achter het masker dat hij steeds probeerde te dragen. Waarom was hij bang om te zijn zoals hij echt was? Was hij misschien bang dat iemand hem niet zou accepteren of hem raar zou vinden? De grootste vraag was echter waarom hij zichzelf sneed. Ik kende er niet veel van en ook het internet leverde niet de informatie die ik nodig had. Misschien had hij niet eens een reden nodig maar was hij eraan verslaafd geworden. Voorzichtig trok ik zijn vest naar boven omdat ik nieuwsgierig was geworden na Bill's overdreven reactie. Geschrokken keek ik naar de dikke littekens die bijna elk stukje huid in beslag namen. Zo erg had ik het nooit verwacht. Dit was ernstiger als ik dacht. Ik begreep niet hoe iemand in staat was om zichzelf zo diep te snijden. Ik kon me de pijn bijna voorstellen en huiverde. Was de mentale pijn dan nog erger als de lichamelijke? Anders deed je zoiets toch niet? Ik zuchtte diep en voelde hoe mijn hart bijna verdronk in de tranen die ik voor hem wilde huilen. Ik boog me over hem en drukte een zoen op zijn hoofd, terwijl mijn traan op zijn wang viel.
'Ik zal je helpen, Bill. Ik zal je laten zien dat de zon ook voor jou schijnt,' zei ik fluisterend.