Dee Een: Veertien

Een half uur lang leerde ze me nog woordjes Nederlands, gepaard met veel gelach om mijn uitspraak. Ik had geen idee wat ik fout deed, tot ze op een gegeven moment echt niet meer bijkwam en me probeerde uit te leggen hoe ik ‘a’ moest zeggen. Na een tijdje had ik het redelijk door, en kon ik de woorden zoals “markt” relatief goed uitspreken.
“Oke, even zien, is dit goed?” vroeg ik. Ik pijnigde mijn hoofd en probeerde een simpel zinnetje Nederlands te zeggen. “Mijn naam is Harry Styles en ik zijn achttien jaar.”
“Bijna goed!” zei Tess. “Je hebt alleen een werkwoord verkeerd gezegd. Je zei “ik zijn”, maar dat moet “ik ben” zijn. Weet je nog? Ik ben, jij bent, hij is, wij zijn, jullie zijn en zij zijn.”
“Oh ja. Dus “ik ben”?” vroeg ik voor de zekerheid.
“Precies!” zei Tess tevreden. Ze zuchtte even.
“Wat is er?” vroeg ik.
“Niets. Het is gewoon bizar dat ik jou Nederlands leer.” Ze grinnikte even.
“Best wel,” grijnsde ik. We waren allebei even stil, maar het was niet ongemakkelijk. We waren gewoon even met onze eigen gedachten bezig. Die van mij waren vooral bij Tess. Ik vroeg me af hoe ze in het echt was. Ze was ontzettend grappig en aardig en lief, en ze had een melodieuze stem, maar hoe zag ze eruit? Hoe was haar omgeving? Misschien was ze wel heel dik met vettig haar. Dat was natuurlijk mogelijk, gezien haar verslaving aan eten. Maar aan de andere kant, Niall was ook niet dik. Ik gaf het op. De tijd zou het leren, of anders ook niet. Wat maakte het ook eigenlijk uit?
“Waar denk je aan?” onderbrak Tess mijn gedachtengang.
“Aan jou,” flapte ik eruit. “Ik bedoel, ik ken je nog maar net, maar het lijkt alsof het veel langer is,” probeerde ik de situatie te redden.
Tess schoot in de lach. “Ik ken jou al veel langer dan ‘net’.”
“O jee. Heb ik hier een diehard-fan aan de telefoon?” grinnikte ik quasi-bang.
“Oh ja, ik weet echt alles van je. Van je tweede naam tot je angst voor achtbanen,” plaagde ze.
“Wat is mijn tweede naam dan?” testte ik haar.
“Edward,” zei ze meteen. “Dat heb ik trouwens altijd een leuke naam gevonden, sinds ik Twilight ken.”
“Oh nee, niet weer!” kreunde ik. Ik werd daar altijd mee geplaagd.
Tess grinnikte. “Rustig maar. Ik ga je er niet mee pesten,” stelde ze me gerust. Ik zuchtte opgelucht.
“Heb jij ook een tweede naam?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Ja. Mijn tweede naam is Bella.” Ik kon horen aan haar stem dat ze er niet blij mee was.
“Toevallig,” merkte ik lachend op.
“Ja, best wel,” zei ze nadenkend. “Maar jij bent geen vampier, en ik ben geen meisje zonder gevoelens die zo stom is om een vampier te willen worden.” We lachten.
“Dus je weet van mijn angst voor achbanen?” vroeg ik.
“Jup. Die is aardig bekend, mocht je het willen weten,” antwoordde ze.
“Waar ben jij dan bang voor?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Spinnen. Maar dat is ook het enige.”
“Niet voor het donker of vuurwerk of zo?” vroeg ik verbaasd.
“Nope. Ik houd juist van het donker, en vuurwerk vind ik echt geweldig,” zei ze overtuigend.
“Hm. Ik kom er nog wel eens achter waar je nog meer bang voor bent,” zei ik langzaam.
“Ben je me nu aan het bedreigen, Styles?” lachte ze.
“Wie, ik? Wel nee!” zei ik onschuldig.
“Hmm,” zei Tess achterdochtig. Ik grinnikte weer even.
“Heb je Skype?” vroeg ik opeens.
“Eh, jawel,” zei ze aarzelend. “Hoezo?”
“Nou, dat kost geen geld.” Ik voelde me echt even slim bij deze oplossing.
“Da’s waar,” gaf ze toe. Ze vertelde me hoe ze heette op skype, en meteen startte ik mijn laptop op.
“Zo, ik heb je uitgenodigd,” zei ik na een paar minuten tevreden. Tess lachte.
“Je bent gezellig,” liet ze me weten.
“Jij ook!” glimlachte ik.
“Nee, ik meen het. Ik heb zoveel interviews gezien en zo, en toen mocht ik je al. Maar nu ik zo persoonlijk met je kan praten, is het toch anders. Ik mag je nu nog meer,” grinnikte ze.
“Altijd leuk om te horen dat mensen mij mogen,” zei ik droog. Tess lachte weer. Ze had een heerlijke lichte lach, die net zo melodieus was als haar stem.