``132``

‘Dean…Sam…’ ik open de deur en kijk ze allebei voor eventjes aan. ‘ik… Ted heeft gevraagd of ik hier blijf’ ik voel een brok ik mijn keel komen. ‘En? Blijf je?’ Sam pakt mijn armen vast. ‘Alex…’ zijn stem klinkt gebroken. Langzaam kijk ik op. ‘ik heb een kans op een nieuw leven, Sam.’ Hij bijt op zijn kaken en kijkt even weg. ’dus je blijft hier?’ Reageert Dean. Sam laat mijn armen los en draait zich om. Ik pak Dean zijn hand vast. Gelijk trekt hij hem terug. ‘ik vroeg je wat.’ Gromt hij bot. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip en draai me om naar de deur. Ted komt naar buiten met mijn tas in zijn hand. Gelijk voel ik Dean weglopen. Ted loopt op me af en legt zijn hand op mijn schouder. ‘Sam, zorg goed voor Dean’ Sam knikt en blijft staan. Ik kijk hem aan en zie verdriet in zijn ogen. Ik bedenk me geen moment en knuffel hem. ‘het spijt me’ hij knikt. ‘ik zou je missen… maar ik weet hoe het voelt om een normaal leven te willen hebben’

‘waarom loog je tegen ze?’ Ik zie de impala weg rijden. Met een zucht pak ik mijn tas van Ted. ‘omdat ik iets moet regelen’ ik had bobby gevraagd iemand de Ford naar mij toe te laten rijden. Het zou niet lang duren voor ik hem hier had en dan kon ik uit zoeken wat er met Sam was. Ik was er van overtuigd dat Sam de banden om mijn pols los had gemaakt, vooral omdat zijn gezicht zo verbaasd was. Er was iets met Sam en ik was van plan uit te vinden wat het was.

Sam voelt een briefje in zijn zak. Hij haalt hem eruit en leest hem:
Als je ooit mijn hulp nodig hebt, bel! Ik ben altijd bereid jullie te komen helpen
Sam vouwt het netjes op en kijkt naar Dean. ‘ben je nu zo boos, omdat ze ons weg laat gaan of omdat ze er niet voor heeft gekozen met jou een normaal leven te leiden?’ Dean kijkt Sam even aan. ‘je weet net zo goed als ik dat ze gelukkig kan worden, en dat ze het verdiend.’ Dean duwt zijn voet hard op het gaspedaal en de impala schiet er vandoor.