``128``

Zachtjes kreun ik. ‘wat is er gebeurt?’ mompel ik zacht. Een verschrikkelijke stank vult mijn neus. Mijn ogen beginnen er van te tranen. Langzaam open ik ze en zie bijna niets. Waar ben ik? Zacht geraas klinkt in de verte. Dan komt alles op zetten. De skinwalkers. Nu snap ik de geur ook. Het zijn de lijken die de skinwalkers achter laten. Ted was er ook 1. Een doffe pijn gaat door mijn schouder en nu pas besef ik me dat ik op een stoel zit vast gebonden. ‘dus we zijn wakker’ mijn hoofd schiet naar het geluid maar ik zie niets. ‘wie ben je en wat moet je van me?’ breng ik uit. Een schel gelach komt uit de schaduw. ‘jij weet wat ik ben, dus ik heb geen keuze om je hart eruit te rukken en op te eten’ de stem klinkt geamuseerd. ‘en waarom had je dat niet eerder gedaan?’ vraag ik nu boos. Na wat geschuifel komt de grote man die Brutus heet te voorschijn. ‘omdat we eerst die twee vrienden van jou moeten pakken’ er klinkt wat gekreun uit de schaduw. Er staat een stalen kooi. Als ik er lang naar blijf kijken zie ik opeens 2 handen. ‘Alex, je bent wakker!’
‘Ted ben jij dat?’ zijn gezicht komt in het licht en ik zie dat hij gewond is. ‘Ted wat is er aan de hand?’ ik besluit dom te spelen, misschien zouden ze me dan net zo lang sparen dat ik een plan had bedacht of Sam en Dean had kunnen waarschuwen. ‘ik weet het niet, opeens viel Brutus je aan, en sloten ons hier op’ ik ben even stil en luister goed. Het klinkt alsof we de enige in de kamer zijn. ‘hoe lang woon je hier?’ Ted gaat met zijn rug tegen de spijlen zitten en denkt even na. ‘nu 3 jaar, mijn ouders hadden het Motel gekocht… het verklaard wel waarom onze gasten altijd verdwenen’ mompelt hij. ‘het zijn geen neven van je hé?’ even kijk ik verbaasd naar Ted. Ik schud mijn hoofd. ‘we zijn met z’n drieën op reis om mensen te helpen’ Ted knikt langzaam en gaat met zijn hand over zijn gezwollen lip. ‘wie van de twee is de gelukkige?’ even snap ik niet waar hij het over heeft. ‘de gelukkige?’ Ted knikt en dan begin ik te lachen. ‘Ted, ik heb niets met ze’ hij kijkt op en ik zie iets van opluchting in zijn ogen. Een harde klap doet me op kijken. ‘we hebben je vriendjes gevonden’ ik wordt van de stoel gehaald en in de kooi bij Ted gezet. ‘hi Jongens, leuk dat jullie ook langs komen’ mompel ik als Dean en Sam naar binnen worden geduwd.