H31

Die avond woel ik onrustig door mijn dekens. Cecile ligt met haar rug naar mijn rug naar me te slapen en aan de andere kant van haar ligt Sisja, die we nu genoeg vertrouwen om niet van haar bang te zijn dat ze onze draken vermoord.
Ik hoor Cecile en Sisja al rustig in en uit ademen, en ik open mijn ogen om te kijken of Aryen nog wakker is.
Ik staar hem diep aan. Hij ligt links van me en zijn hoofd is op ooghoogte.
'Kan je niet slapen?' fluisteren we tergelijk. Dan beginnen we te grijnzen en we krijgen een schore slappe lach.
'Ssst, we mogen die twee niet waker maken,' grijs ik.
'Nee, nee, dat zou verschrikkelijk zijn,' stemd Aryen met een grijns in.
'We kunnen,' ik til een hand op en hou die boven Cecile's hoofd.
'Nee, doe maar niet,' Aryen probeerd serieus te zijn, maar het lukt hem niet.
We praten nog een tijdje en dan vallen we in slaap.

'Lilith? Waar ben je? Lilith?
Ik hoor Cecile en ik draai me om. Maar tot mijn grote verbazing zie ik niet de groene jonge boompjes die ik net achter me had gelaten.
'Cecile?' Gil ik dus.
Deze keer hoor ik geen antwoord en hijgend haal ik adem en ga op de grijze bomen in de mist af. Maar ik kom niet vooruit...
Ik begin te rennen, ik heb niet eens door dat ik schreeuw.
Na wat tijden, eeuwen, dagen, leek te duren val ik op mijn knieën snikkend kijk ik naar mijn handen, ze zitten onder de modder.
Dan hef ik mijn hoofd.
Rode ogen kijken me aan.
Papa?
De schim buigt zich met een grijns voorover en kust me op mijn lippen, vol afschuw kijk ik hem aan. En vol afschuw zie ik hoe hij langzaam verandert... zijn trekken vervagen, worden mooier, glader. Zwarter.
Metsa.
'Metsa,' huil ik,'Ik ben bang.' Ik wil dat hij tegen me praat, me vast houd. Okal snap ik niet waarom hij net op een schim leek, op mijn vader.
'Ssst, je moet iets doen, volg mij,' zegt Metsa. Zijn schore stem trekt me mee en we lopen naar een groot gat in de grond. Naast dat gat staat een grote steen... op de steen...
Mama?
'Metsa, dat is mijn moeder!' Krijs ik. Ik heb haar nog maar een keer gezien, toen Diamantar voor mij koos, maar ik herinder me haar nog goed. En ik herinder dat ik haar heel lang al heb verwaarloost. Ik heb haar nooit bezoekt...
Dan stapt er iemand achter de steen vandaan.
Het is mijn vader, nouja, net zoals net eigenlijk. Rode ogen en bruin vaal haar. Bleke huid en een boze gloed om zich heen. De moordenaar.
'Mama!' Gil ik nu terwijl ik zie hoe hij haar snijd met een mes, in haar arm. Maar Metsa laat me niet op haar af rennen, hij loopt nog steeds met mij naar de kuil.
'Metsa? Wat doe je? Ik moet mijn moeder helpen,' mompel ik terwijl ik naar achteren kijk. Net op dat moment rent mijn vader naar Metsa en slaat een arm om Metsa heen.
'Hij had het beloofd, alles,' zegt mijn vader de schim met een grijns.
Dan duuwd Metsa mij in de kuil en begint de bekende nachtmerrie.