Hoofdstuk twaalf: I'll always find you • 12.2

Dreigende vlammen leken met de minuut korter bij haar te komen, maar voorlopig zou ze nog even veilig zijn van een pijnlijke, tweede dood. Ze was zo snel als ze kon naar de hoek van de kamer gekropen en zat daar nu nog steeds. Haar knieën opgetrokken tot aan haar kin en in haar ogen een blik die doodsangsten uitstraalde. Ze durfde zich amper te bewegen, bang om zich te verbranden aan de likkende vlammen enkele meters voor haar. De warmte en rook deden haar daarentegen niets.
Het ergst vond ze nog steeds dat ze Louis weer had moeten achterlaten. Ze had het weer gedaan. En dit keer zou ze niet weer gewoon opduiken na een bepaalde tijd. Nee, het enige wat er nu van haar zou overblijven aan het einde van de dag was een hoopje as. As waarvan niemand ooit zou weten dat zij het was. Ze zouden denken dat ze gewoon ergens anders op de wereld was zoals ze dat wel gewoon waren van haar. Niemand zou zich vragen stellen. En het vreselijkste: Louis zou haar haten.
‘Alex?!’ Haar gedachten mochten dan wel chaotisch zijn, maar haar gehoor werkte nog steeds perfect. Zelfs het woeste geluid van de vlammen om haar heen konden de stem niet overtreffen. Ze herkende hem maar al te goed en reageerde er dan ook instinctief op. Meteen ging ze wat rechter zitten, hopend dat hij het echt was.
‘Louis, ik zit hier!’ riep ze terug als antwoord zodat hij wist waar hij moest zoeken. Ze kon hem onmogelijk vertellen in welke kamer ze precies zat omdat ze dat zelf gewoon niet wist. Ze was bewusteloos geweest toen James haar het huis binnen had gebracht. Waarschijnlijk had ze al een tijdje op de grond gelegen toen ze eindelijk bij was gekomen. Toch lang genoeg in ieder geval.

Het kostte Louis slechts enkele minuten om uit te maken waar Alex zich nu precies bevond. Hij was al lang blij dat ze nog in staat was geweest om hem te antwoorden. In zijn droom was dat zelfs al niet meer mogelijk geweest. Maar hij zou het zeker niet zover laten komen. Dat zou hij zichzelf gewoon niet vergeven.
Met alle kracht die hij in zich had trapte hij de houten deur van een kamer in. Het gevaarte slingerde enkele meters ver en belandde met een luide klap tegen de muur. Het zou waarschijnlijk toch maar enkele minuten duren voordat het vuur het stuk hout tot zich zou nemen. Daar had hij dan ook geen problemen mee.
Waar hij meer problemen mee had waren de vlammen die hem nog van Alexandra scheidden. Hij zou er doorheen moeten, maar dan zou hij zich sowieso een paar keer flink gaan verbranden. Toch was hij bereid om dat risico te nemen voor haar. Hij zou letterlijk alles doen voor haar.
‘Louis, nee!’ probeerde Alexandra nog protesterend toen ze doorkreeg wat hij van plan was. Het had echter al geen nut meer omdat hij inmiddels al voor haar op zijn knieën zat. Zijn ogen krampachtig dichtgeknepen terwijl hij de pijn probeerde te verbijten. Het kostte hem veel moeite om het niet uit te schreeuwen.
Alexandra bedacht zich geen seconde en trok de jongen zo dicht mogelijk naar zich toe zodat ze vlammen zeker niet aan hem konden komen. Hij had zichzelf al genoeg verwond. Ze kon de brandwonden duidelijk zien op zijn armen. Ze zouden niet zo snel en makkelijk genezen als andere verwondingen dat deden bij vampiers. Hij zou er nog wel een aantal dagen mee opgescheept zitten als ze dit zouden overleven.
‘Ik dacht dat ik je kwijt was,’ zei Louis tegen haar terwijl hij nog steeds vocht tegen de pijn. Haar in leven zien maakte het daarentegen toch een stuk draagbaarder voor hem. Nu moest hij haar alleen nog veilig uit het huis krijgen voordat het het zou begeven onder alle schade dat het al had opgelopen.
‘We moeten hier weg,’ liet hij haar dan ook vervolgens weten.