190. || Rainbows ||

Ik draaide me om. Straalde en keek Daan en Justin grijnzend aan. Alleen wist ik haast zeker dat Justin het niet had gezien, aangezien hij zijn ogen uitkeek bij een grote apple computer. Hij speelde met de camera effecten en maakte zijn gezicht paars. Daarna zette hij de computer met een grote glimlach uit en struikelde bijna over zijn krukken toen hij naar ons toe kwam lopen. "Daaaaaan?" vroeg hij met zijn liefste stem en keek haar met grote smekende puppy ogen aan.
"Wat zou jij zeggen als ik hier een feestje zou willen geven?" ging hij verder toen hij Daans blik zag. Die eerder geïrriteerd leek dan enthousiast.
"Ik zou zeggen dat ik het best vind. Als je maar alles weer opruimt en niks molt." zei ze met een knipoog en verdween de trap op. Awesome.
"Vanavond nog een feestje, het is toch al hartstikke laat?" vroeg ik hem en bedacht me of dat wel verstandig zou zijn. Het was al bijna elf uur, we hadden geen vrienden hier, en bovenal, nog niet gegeten. "Nee joh, lukt prima. Geef me je telefoon eens?" zei hij en trok me mee op de bank, zodat hij twee handen vrij had en niet zijn krukken hoefde vast te houden. Ik gaf hem zonder aarzelen mijn telefoon en keek nieuwsgierig toe naar wat hij ging doen.
Hij zocht in mijn contacten maar draaide mijn mobiel zo dat ik het niet verder kon zien. "Hé, ik wil weten wat je doet!" zeurde ik klaaglijk.
"Mag je niet weten, sorry schat." zei hij en gaf me een klein kusje op mijn mond, voor hij weer verder ging met waar hij ook mee bezig was.
Opeens hield hij mijn Iphone bij zijn oor. Oh nee, wie ging hij bellen? Ik had hier een heel slecht gevoel over...