XXXX

Marcus keek op, staarde even naar het meisje. Hij leek in gedachten verzonken te zijn. Hij glimlachte toen hij Dagmar en Adoyanna samen zag zitten. Ze leken erg goed overeen te komen. Ik vroeg me af hoe hij haar zo rustig hield. Of was het Jasper die ter hulp gekomen was?
'Dagmar, jongen, kom even.' zei Marcus. Adoyanna keek boos op. Weer een vriendje dat afgenomen werd. Ik deed teken naar Dunkin die zich even met haar kon bezighouden. Blijkbaar vond ze het wel leuk om samen met Dunkin te teleporteren. Dat verklaarde ook veel; hoe het kwam dat de gevangenen uit onze kelder ontsnapt waren zonder dat we er iets van merkten. De rozengeur, diegene die TOnia veranderd had -ik zag Tonia argwanend staren naar het kleine meisje dat de hele tijd van plaats veranderde- alles wat er gebeurd was. En dat omdat ze boos was dat ik wel in Volterra was opgegroeid en zij niet. Ik zuchtte.
De afgelopen jaren had ik me afgevraagd of ik niet gelukkiger geweest zou zijn om al die jaren bij mijn menselijke moeder te wonen, om niets van vampiers en zo af te weten. Ik zou Tristan dan op zijn minst als een soort vader kunnen aanzien, als iemand die echt zijn best deed om het me naar mijn zin te maken of zo, iemand die me sterker wou maken; nu niet. Nu keek ik naar Tristan als iemand die kinderen had verwekt om zijn eigen bloedlijn door te geven. Dagmar had ervan geweten, maar ik niet. Ik had de bloedlijn doorgezet. De kans dat mijn kinderen ook kinderen kregen, leek me ook behoorlijk... gezien de hoeveelheid wolven-inprents en zo.. Daarmee zou Marcus' en Tristans bloedlijn ooit weer helemaal tot de mensen behoren..; misschien was het beter zo..
Eigenlijk had het me niet moeten verbazen dat Aro tot dezelfde dingen als Tristan in staat was, hij was Tristans jongere broertje. Wat had je dan gedacht?
Ik keek naar Marcus en Dagmar, die laatste leek ergens over na te denken, maar knikte uiteindelijk met een glimlachje. Ik zag hem naar Adoyanna lopen. Ik ging naar Marcus toe.
'Wat gaat-ie doen?' vroeg ik verbaast. Marcus leek gelukkig te zijn om een of andere reden, misschien omdat hij voor de derde -4de keer, als je Niké ook meerekende- opa geworden was.
'Ik vind het niet verantwoord om Aro of Tristan voor haar te laten zorgen; ze is duidelijk heel gehecht aan een vaderfiguur en ik denk dat Dagmar de "beste" invloed zal hebben op haar.' vertelde hij me. Dus ik werd nicht én tante van Adoyanna in 1 keer? Oké.. Bij vampiers gebeurden altijd rare dingen, maar uiteindelijk kwam het allemaal weer goed.
Met dat in mijn hoofd, wist ik dat ik gelukkig was om in Volterra op te groeien. Ik was blij dat Felix en ik zo'n goeie band hadden, dat ik Jane als een soort vervang-moeder had. Ik was blij dat ik opstandig had mogen zijn, anders had ik de Cullens nooit leren kennen. Ik was blij dat ik bij hen geweest was; ik had er geleerd, mijn levensdoel uitgestippeld, kinderen gekregen...Door het optreden van Aro en Caius -ook al vond ik dat niet leuk, nog steeds niet. Er was geen reden geweest om de CUllens aan te vallen.- was ik weer gaan reizen, had ik mijn broer gevonden, nieuwe mensen leren kennen... Ik had mijn eigen thuis nu, in mijn kasteel in Roemenië. Ik keek naar Dagmar.
'Ik heb -samen met Adoyanna- besloten om dit kasteel te renoveren en hier te blijven wonen, met haar. We wonen nog steeds dicht, liz, maar soms hebben we wat ademruimte nodig.' zei hij glimlachend. ah ja, zolang hij maar gelukkig was. Dat leek het belangrijkste, dat iedereen gelukkig was. Als er nog problemen zouden volgen, zouden we die ook wel het hoofd kunnen bieden...
De Cullens, de Volturi en de nieuwe Roemeense Clan -mijn familie- waren nog nooit zo goed bevriend geweest, nog nooit hadden de vampiers zo'n front opgebouwd. Er was geen manier meer om ons te verslaan. Er was geen dreiging meer, zolang die drie families bleven bestaan.

~ THE END ~