O27 | Niall J. Horan

Ik rende achter Justin aan, waar was die gek mee bezig?
'Ho, ho. Je mag hier niet langs, jongen' zei een agent, shit! Hoe kwam ik er nu langs, ik moest snel iets bedenken. Plotseling begon ik keihard te gillen, ik sprintte langs de agenten en politie auto's. Toen ik voorbij de auto's was stopte ik met gillen en rende het huis binnen, op mijn hoede liep ik door het huis. Ik hoorde gestommel vanuit de gang, toen ik een harde klap hoorde rende ik naar de gang. Daar, onderaan de trap, lag mijn vriendje. Onder het bloed, zijn ogen gesloten.
'Zo, en wie ben jij dan?' vroeg een kille stem, ik keek naar boven. Daar stond de vader van Justin, een bebloed mes in de aanslag.
'Ik ben zijn vriendje, en u bent?' zei ik dapperder dan ik me voelde, als ik met hem bleef praten kon ik misschien afleiden en het mes pakken. Maar het ging helemaal mis, ik zag iets in hem knappen.
'Dus jij bent de rede dat mijn zoon een mislukkeling is?' vroeg hij woest, hij stormde de laatste treden af. O, nee... Ik probeerde een paar passen achteruit de doen, maar hij was te snel. Hij haalde uit met het mes. Mijn wang prikte, er drupte bloed langs mijn kin op de grond. Zijn mes had hij nu in de hand die slap langs zijn zij hing, nu zijn gezicht niet meer beschermt was sloeg ik met mijn vuist tegen zijn slaap. Hij kreunde zachtjes van de pijn en viel toen voorover, ik bleef in schok staan. Ik knipperde verward met mijn ogen, Justin. Snel rende ik naar hem toe en knielde bij hem neer.
'Justin! Justin, kun je opstaan?' vroeg ik paniekerig. Geen reactie. Ik schoof mijn armen onder zijn oksels.
'Uhmm, Niall...' kreunde Justin.
'Justin, alsjeblieft, probeer op te staan' smeekte ik.
'Niall... Haal Jaxon... En Jazmyn' kwam er moeizaam uit zijn mond.
'Oke, ik ben zo snel mogelijk terug' fluisterde ik, ik drukte een kus op zijn voorhoofd en liep de trap op.