XXXIX. Daddy-issues

Tristan moest mijn blik -die nogal strak en beschuldigend op hem gericht was- opgemerkt hebben. Hij keek naar het meisje, daarna naar mij en Dagmar. Hij hief zijn handpalmen op, als een soort teken dat hij zich over gaf.
'Ik zit hier voor niets tussen.' zei hij. Ik haalde een wenkbrauw op, bij hem kon je het echt nooit weten. Bij mijn weten had Marcus twee zonen; Tristan en Aro. Tristan had Dagmar en ik als zijn "echte kinderen" terwijl hij ook nog Niké als aangenomen zoon had.
'Hoe heet je?' vroeg ik aan het meisje. Ze stak haar neus in de lucht. Ik zuchtte en ging op mijn knieën voor haar zitten, ik was het zo niet meer gewend om met kinderen om te gaan.. De mijne waren volwassen en Niké kon hem meestal wel gedragen.. maar dit geval was verschrikkelijk.
'Oké, laten we iets afspreken. Jij antwoordt als een flink meisje, anders laat ik Jane met jou spelen.' zei ik kortaf. Jane keek even in de richting van het meisje, er liep een rilling over haar rug. Blijkbaar was het voor Jane makkelijker om respect af te dwingen.
'Laatste keer, wat is je naam?' vroeg ik zo geduldig mogelijk.
'Adoyanna.' zei ze kortaf. Ik hoorde achter me een lichte "ooh". Ik draaide me om, ik kon horen van wie het kwam.
'Zeg alsjeblieft dat dit een grap is...' mompelde ik. VOor het moment liet ik de schuldige nog even bang worden van me, terwijl ik me met Adoyanna bezig hield. Wie verzon er zo'n naam? Niet dat ik hem niet mooi vond, integendeel. Gewoon, leer dat maar eens schrijven...
'Waar is je mama, Adoyanna?' vroeg ik. Ze keek me aan en glimlachte licht.
'Dunkin zegt dat papa haar opgegeten heeft.' zei ze met een geniepig glimlachje. een beetje zoals een 8jarige zou reageren alsof papa een snoepje had opgegeten zonder dat iemand ervan mocht weten.
'Perfect. Je verwekt een dochter, een menselijke dochter. Je komt haar halen op het moment dat ze een jaar of 8/9 is, veranderd haar, eet haar moeder op -wat ik vrij vertaal als opdrinken- en laat haar bij deze Dunkin achter.' somde ik de feiten op.
Ik gaf hem een klap op zijn wang.
'Hoe kon je Aro? Je lijkt me net zo erg, misschien erger dan Tristan.' gromde ik.
'Mag ik eraan toevoegen dat hij het was die je als baby bij je moeder heeft weggehaald, wetende dat hij dan later zelf ook een kind verwekt en veranderd heeft...' Tristan leek me op te willen stoken.
'Klep toe, Tristan, je bent niet veel beter.' zeiden Dagmar en ik in koor. Marcus sloot zijn ogen, haalde diep adem om zich te concentreren.
'Nieuwe regel, als Iemand -gelijk wie- hier nog een kind verwekt heeft, wil ik het nu weten. ALs ik er later nog eentje of meerdere vindt, scheur ik de schuldige persoonlijk aan stukken.' dreigde hij. Ik glimlachte lichtjes toen ik Aro en Tristan redelijk serieus zag nadenken.
'Lief kind, je bent zeker dat je geen broer of zusje hebt, juist?' vroeg Aro aan Adoyanna. Ik keek hem strak aan.
'Nee, ik zou ze wel opgegeten hebben.' zei ze trots. Ik keek naar Dunkin.
'ALs ik het goed begrijp, heb jij haar de laatste jaren opgevoed... mag ik je euhm...waarden en normen in twijfel trekken?' vroeg ik aan Dunkin. Hij grijnsde.
'Ik heb haar niet erg veel bijgebracht, ze is nog maar een jonkie, ik kan er niet veel aan bijgebracht hebben. Ik reis nog geen half jaar met haar mee.' zei hij verontschuldigend. Ik zuchtte.
'Hoe is ze dan... zó geworden?' vroeg ik zachtjes zodat Adoyanna me niet zou horen. Dunkin haalde zijn schouders op.
'Het is haar eigen karakter, geloof ik.' zei hij grijnzend. ik rolde met mijn ogen, oh leuk, voor de rest van de eeuwigheid met zo'n rotkarakter rondlopen. Dagmar ging naast Adoyanna zitten, ze leek heel gefascineerd te zijn door zijn zwaard dat zelf vampiers kon verwonden.
'Marcus, wat gebeurd er nu met Adoyanna?' vroeg ik.

---

@xTWIloverx; Dit is al een vervolg van een verhaal, plus; ik heb er een eind aangemaakt omdat ik niet meer weet wat ik hierna nog kan doen.. maar als jij zin hebt om een vervolg te maken, hou ik je niet tegen.