Ommekeer - 177

“Ik geloof het ook, ik kan me niet één reden bedenken waarom Lizzie het nog zou doen”, zei Keylina. “Zelfs als mijn vader het ontdekt… Hij zou het dan in geen geval aan haar overlaten. Ik geloof dat we veilig zijn.”
“Fijn”, glimlachte ik, toch wel opgelucht. “Zullen we dan nu maar gezellig ontbijten? Ik heb honger.”
“Ja, ik heb niets voor niets de tafel gedekt”, stemde Diana in. Meteen zat de sfeer er weer helemaal in.

“Dus”, zei ik na het eten. “Yue, jij blijft natuurlijk in het paleis, en ’s nachts in je cel. Thomatio, Diana, kunnen jullie de stam wat coördineren? Zorgen dat er getraind wordt op sturing en eten wordt gehaald?”
“Natuurlijk”, knikten ze.
“Meisjes, jullie trainen ook”, zei ik. “Zowel heling als vechten. Iedereen moet trouwens een basis hebben van vechten, of op z’n minst verdedigen.”
“Dan zullen we dus niet veel tijd hebben om vakantie te nemen”, merkte Thomatio op.
“En niet veel hier zijn”, vulde Diana aan.
“Eten kunnen jullie op z’n minst hier doen”, zei Keylina. “En ’s avonds maken we het ons toch gewoon gezellig? Maar nu de soldaten er niet zijn kunnen we maar beter profiteren van zaken die we anders niet kunnen doen.”
“Je hebt gelijk”, Thomatio stond op. “We gaan meteen aan de slag. Meisjes, komen jullie ook?”

Yue, Keylina en ik ruimden de tafel af, toen we iemand de troonzaal hoorden binnenkomen. Ik ging kijken.
“Gegroet, heren”, zei ik verbaasd. Het waren de geestelijken. “Wat kan ik voor u doen?” Keylina kwam ook tevoorschijn, waar de geestelijken duidelijk van schrokken.
“We hoorden dat de vuurnatie vertrokken was, maar blijkbaar klopt dat niet.”
“De soldaten zijn op een tijdelijke missie, we weten niet hoe lang ze wegblijven. Kwam u alleen daarvoor?” Keylina was weer helemaal prinses.
“Wel, euh, we wilden mevrouw Lizzie even spreken. Euh, alleen.”