185. || Rainbows ||

"Ja ja..." gaf ik haar gelijk. Justin keek ons niet-begrijpend aan. "Heb ik iets gemist?" vroeg hij en hipste met zijn krukken naar de bank. Waar hij zich op liet vallen en met zijn ogen om uitleg vroeg.
"Daniëlle zei dat je niet doodging." gaf ik een korte, hele korte, uitleg. Justin keek mij lichtelijk boos aan.
"Dus jij dacht wel dat ik dood zou gaan?!" vroeg hij verontwaardigt. Wat?! "Nee!" riep ik. Of wacht, was dat wel zo?
"Nou, ik wist het natuurlijk niet zeker..." gooide ik er twijfelend achteraan. Justin stak zijn kin de lucht in en maakte het geluid alsof hij leegliep. "Tssssssss, kabouters van tegenwoorden.... " mompelde hij hoofdschuddend. Wat had iedereen toch?! Sinds wanneer was ik een kabouter? Ik was toch de Leprechaun?
"Hey, zo noemde ik hem ook! En toen wouden twee van die dudes me naar de afdeling spychologie brengen!" merkte Daniëlle op. Ik grinnikte. "Het is toch psychologie?" zei Justin. Ik knikte. Dat was het inderdaad, maar ik zei het ook altijd op Daniëlles manier. Gewoon omdat het grappig klonk.
"Daar is ze!"
Een groep van vijf mannen stormden onhandig de wachtkamer binnen. Ze droegen witte pakken, handschoenen, en hadden allemaal opvallende rode oortjes in hun oren. Maatregelen waarschijnlijk.
"Wat?!" piepte Daniëlle met bange schrikogen. Ik keek net iets minder raar op, dan Justin. Hij wist waarschijnlijk niet wat hem overkwam. "Rustig meekomen, dan doen we je niks." zei de voorste man, en ik herkende hem. Hij was één van die eerste twee mannen, alleen nu met stukken meer zelfvertrouwen.
Daniëlle ging plots in een verdedigende houding staan met haar vuisten dicht bij haar hoofd. "Kom maar op." zei ze tussen neus en lippen door. Haar haar viel langs haar gezicht, en zo zag ze er behoorlijk gevaarlijk uit. Ze leek wel gek (Hadden die mannen toch gelijk...).
"Daan, waar ben je mee bezig?!" siste ik naar haar. Ze keek me niet aan toen ze antwoorde. "Ik heb twee jaar aan kickboksen gedaan, dit is vast een makkie." zei ze. De vijf mannen deinsden niet achteruit. Maar leken wel langzaam hun zelfvertrouwen te verliezen. "Wat een gedoe zeg!" riep Justin, en iedereen keek zijn kant op. "Daniëlle is niet gek. Ze heeft gewoon een aparte kijk op de wereld. Net als Niall."
De mannen keken meteen mij aan. Yes sire, ik ben die kabouter ja. De voorste man zette een stap naar voren.