24.

‘Chloe?’ Tom liep de slaapkamer in en ging naast haar op bed zitten, ze had een oude foto in haar handen. ‘Mijn lievelingsfoto.’ Chloe keek Tom met een zachte glimlach aan. Het was een foto waarbij Chloe op de rug van haar vader ‘vloog’. ‘Weet je, vroeger zei hij altijd dat hij mijn privépiloot was. Ik mocht altijd op zijn rug vliegen.’ Er klonk een glimlach doorheen Chloe haar stem, een weemoedige glimlach. ‘Het is een prachtige foto.’ Tom keek naar de andere foto’s die op het bed lagen verspreid. Sommige in kaders, anderen in een fotoalbum geplakt of gewoon los in een doos. De meeste foto’s waren oude trouwfoto’s of babyfoto’s maar toen pas merkte Tom op dat Liv op bijna geen enkele foto stond. ‘Chloe, waarom staat Liv er bijna nooit op?’ Chloe zuchtte, er wakkerde weer een schuldgevoel op. ‘Ik weet het niet.’ gaf ze eerlijk toe. Ze wilde zeggen dat Liv niet graag voor de lens stond, maar dat zou gelogen zijn. ‘Ik denk…’ Chloe haperde even en dacht na over wat ze nu echt wilde zeggen. ‘Ik denk dat ik gewoon alle aandacht opeiste.’ Bij het uitspreken van deze woorden, wist Chloe dat dit de waarheid was. ‘Ik was een kind die enorm veel aandacht nodig had. Mijn ouders hadden hun handen vol met mij, en dat vond ik heerlijk. Maar toen Liv er kwam, nja, toen hadden ze plots geen tijd voor ons allebei.’ Tom keek haar onderzoekend aan. Chloe was bij hem als een zelfstandige vrouw overgekomen, niet als iemand die altijd en overal aandacht nodig had. ‘Chloe…’ Liv kwam met rode ogen de kamer binnen, ze zag er lijkbleek uit. ‘Hey, wat is er?’ Chloe keek Tom bezorgd aan, wat was er aan de hand?! Tom beet kort op zijn lip, shit! Hij had gezegd dat hij het wel zou vertellen aan Chloe aangezien Liv het zelf helemaal niet aan zou kunnen. ‘Liefje, kom hier.’ Tom omhelsde Liv liefdevol. Ze was zo koel geweest tegenover de dood van haar moeder maar dit had een heel ander gevoel veroorzaakt. Liv voelde zich net een klein kind dat alleen maar kon huilen maar het drong nu pas tot haar door. Ze besefte nu pas dat haar moeder echt dood was, dat ze geen vader meer had. Heel de tijd had ze geleefd in een roes, ze hoorde wel dat haar moeder dood was, maar ze luisterde niet. Nu moest ze wel luisteren, nu had ze geen ouders meer. ‘Ik wil hem terug.’ Liv snikte in Tom zijn hals en negeerde Chloe haar vragende en bezorgde blik. ‘Liv, wat is er nu?’ Chloe stond ongeduldig op en keek haar zusje en Tom aan. ‘Het ziekenhuis heeft gebeld voor je vader.’ zei Tom zacht. Hij slikte en liet zijn arm rond Liv haar middel rusten. ‘Het ziekenhuis?’ Chloe haar stom stierf weg, neen, dit kon niet! ‘Is hij…’ Er vormde zich tranen in haar ogen en dat was het moment waarop Liv weer in tranen uitbarsten. Ze knikte ontzetten en omhelsde haar zus, ze hadden elkaar nodig.