A ranger/traitor 76

“Die rotsen ginds zullen onze sporen verhullen, misschien best dat we dan maar van het pad af gaan.” Juist de neutrale toon waarop Will het zei vertelde Miko dat hij betrapt was. Hij werd rood.
“Ik heb nog nooit een jagerspaard meegemaakt dat last had met een brug”, ging Will verder op dezelfde toon. Miko keek vanuit zijn ooghoeken naar zijn leraar. Van diens gezicht viel niets af te lezen. Miko ging in gedachten de gebeurtenissen nog eens na. Het was eenvoudig geweest. Terwijl Will betaalde, kon de hebberige ridder zijn ogen natuurlijk niet van het geld afhouden. Het was een eitje geweest om met zijn vlijmscherp werpmes de geldbuidel van de riem te snijden. Blijkbaar durfde in Gallica niemand het aan om de zakken van een ridder te rollen, anders had hij zijn geld niet zo open en bloot gedragen. Toen Zoef dan nog een perfecte imitatie gaf van angst, had hij tijdens het omdraaien de perfecte gelegenheid om het goud in zijn vest te laten glijden, die hij eerder al wat had opengezet.
“Ik dacht al dat je zoiets zou proberen”, haalde Will hem weer uit zijn gedachten. Miko had geen idee of dat nu positief of negatief was. “Maar ik heb het je niet zien doen tot Zoef plots bleef stilstaan.”
“Ben je boos op mij?” gooide Miko eruit.
“Is stelen van een dief wel stelen?” vroeg Will geamuseerd. Miko haalde opgelucht adem.
“Nee, ik denk het niet.”
“Soms wel”, antwoordde Will. Miko keek hem verbaasd aan.
“Het geld is niet van jouw, dus mag je het ook niet houden.”
“Wil je dat ik het uitdeel?”
“Ja, als we daar de kans toe krijgen wel.”
“Maar wij dan? Zoveel had jij ook niet meer.” Will trok een wenkbrauw op.
“Ik ben niet zo dom om al mijn geld op een plek te bewaren en hoe meer ik bij heb, hoe meer die ridder gevraagd had.”