Try To Catch My Lovebug. 39

Je staat nerveus op de stoep bij Luke. Niets bijzonders, gewoon Yannick uitlaten, fluister je in jezelf. Maar je hebt alleen maar aan Luke’s gezicht gedacht.
‘Hi, Luke zei al dat je zou komen.’ Een vrouw heeft opengedaan. Gehuld in een gedetailleerd pakje en haar haar in perfect model.
Een beetje teleurgesteld glimlach je naar haar. ‘Hier,’ze geeft je de band van Yannick.
‘Dank je,’zeg je, niet wetend wat je anders moet zeggen.
‘Tot later.’ Je wilt nog wat zeggen, maar de deur is alweer dicht. Je trekt Yannick mee en loopt richting het park.

Je loopt terug. Je hebt lang genoeg gelopen.
Deze keer doet Luke open. Je kunt er niets tegen doen maar er verschijnt direct een glimlach op je gezicht.
‘Hé!’ Hij heeft het meer tegen Yannick dan tegen jou. De hond springt hem bijna omver.
Je lacht. ‘Hij is blij je weer te zien.’ Ik ook, voeg je er in gedachten aan toe.
‘Haha, ja. Maar zo verschrikkelijk kan hij het toch niet hebben gehad met jou?’vleit Luke.
Je bloost lichtjes. ‘Hij vond het vast heel saai,’zeg je.
‘Daar geloof ik niks van.’ Luke glimlacht. ‘Heb je nu geen haast?’
‘Nee, jij was de laatste voor vandaag.’ Luke houdt de deur voor je open. ‘Dank je.’
Het is een prachtig huis. In de ruime woonkamer valt direct de perfecte combinatie van de kleuren op. ‘Mijn moeder is architect,’zegt Luke als hij je ziet kijken.
‘Het is prachtig.’
‘Ja, maar het verandert steeds weer.’ Je volgt hem naar de woonkeuken. ‘Wil je iets te drinken?’vraagt hij beleefd.
‘Eh, ja.’
‘Cola?’ je knikt. ‘Ga maar zitten hoor.’ Hij wijst naar de barkrukken.
Voorzichtig neem je plaats. ‘Waarom moet ik eigenlijk met Yannick lopen?’ Je bijt op je lip. Je hoopt dat die vraag niet verwijtend klonk.
‘Ik heb niet veel tijd. Ik doe aan American football, dus ik ben niet heel veel thuis. Mijn ouders vinden dat het mijn hond, dus ook mijn verantwoordelijkheid is. Toen ik je advertentie zag was dat Yannicks redding.’ Luke zet je glas voor je neer en komt naast je zitten.
‘Dank je. Zijn redding?’ Je kijkt naar de hond. Die ligt prinsheerlijk op zijn plaats.
‘Anders moest hij weg. Jij bent zijn reddende engel,’grapt Luke. Je lacht.

‘Het was super gezellig! En hij had mijn nummer nog, van die advertentie, dus nu smsen we,’vertel je aan Mira,
‘Ah! Wat cute. Je verdient het!’ Ze knuffelt je en fluistert in je oor: ‘Eindelijk.’
Je lacht en jullie lopen verder.

‘Hi, het is met Luke,’hoor je als je de telefoon opneemt.
‘Hé, leuk dat je belt!’zeg je verrast.
‘Hoe gaat het?’
‘Goed, vooral nu jij belt.’
‘Haha, goedzo.’
‘Met jou?’vraag je en plukt aan je haar.
‘Ja, goed hoor. Gelukkig een rustige week in het vooruitzicht. Geen proefwerken. Jij wel?’
‘Nee, valt mee. Eentje en een simpele repetitie.’ Je draait een rondje op je bureaustoel.
‘Ik heb morgen een wedstrijd. Ik vroeg me af of je zin had om te komen kijken. En misschien kunnen we daarna ergens wat gaan drinken,’vraagt Luke.
Je bent verbluft. ‘Als.. een.. date?’piep je.
Luke lacht. ‘Ja.’
Je ogen zijn zo groot als schoteltjes. ‘Ja, dat lijkt me erg leuk,’zeg je eerlijk. Luke, een van de knapste jongens die je ooit hebt gezien, heeft jou net uitgevraagd. Je kunt wel gillen van blijdschap.
‘Ok, dan zie ik je morgen. Kom je naar mijn huis? Vanuit daar is het niet ver.’
‘Ja, dat is goed,’zeg je met een brede glimlach.
‘Ok, nou, doei June,’zegt Luke.
‘Doei!’