14. Beseffen

'Je beseft toch dat Eleanor het niet zal overleven?'

      Ik moest niet opkijken om haar stem te herkennen. De zachte, lieve stem die enkele dagen geleden nog ruw en hard had geklonken - angstaanjagend. Lea had me gevolgd naar het ziekenhuis en toen ik mijn ogen losrukte van het levenloze lichaam dat ooit mijn Eleanor was, drong me de gelijkenis door.

      'Je lijkt op Eleanor,' mompelde ik zacht en ze knikte.
      Lea zette enkele stappen naar me toe en liet zichzelf neervallen op de lege zetel naast het bed. Ze haalde haar schouders op en vestigde haar ogen op het meisje in het bed - een blik vervuld van... Haat?
      Ik deinsde enkele stappen achteruit en nam de hand van mijn vriendin beschermend vast. Exvriendin - de realiteit deed pijn en ik voelde hoe mijn borstkas zwaarder begon te wegen.

'Lang zal ze niet meer leven, Louis. Ze zal opgeven.'

      Ik keek haar woest aan en ik probeerde om die woorden niet te geloven. Ik wist dat Eleanor het moeilijk had - dat elke dag dichter bij het einde kwam. Hoe verder, hoe minder kans op volledig herstel. Hoe verder, hoe minder kans om wakker te worden. Hoe verder, hoe meer kans om met een letsel over te blijven. Hoe verder, hoe meer kans om haar te verliezen.

      'Waarom zeg je zulke woorden?' siste ik haar boos toe.
      Opnieuw haalde Lea haar schouders op en een gemene grijns verscheen op haar gezicht.
      'Daarom.'
      'Dat is geen antwoord.'
      'En dat daar is geen persoon die gaat overleven.'
      Ze wees naar Eleanor en stond recht. Ze liet haar vingers over het deken glijden en woest duwde ik haar hand weg - of dat probeerde ik.

      Mijn aanrakingen kwamen niet aan. Mijn hand gleed langs haaf heen - nee, door haar heen. Haar lach vulde mijn oren en nog nooit had ik zo'n angstaanjagend geluid gehoord.
      De kleine donshaartjes in mijn nek gingen overeind staan en ik voelde hoe kippenvel mijn volleidge lichaam vulde.
      'Ga weg en laat me met rust.'
      Ik duwde Lea tegen haar schouders, maar viel voorover en omhelsde de grond op een harde en pijnlijke manier.

      'Wat zou er gebeuren als ik deze infuus los maak?' vroeg Lea en trok het naaldje uit haar lichaam.
      Ik wilde haar tegenhouden, maar mijn lichaam leek verlamd te zijn.
      'En wat als ik dit doe?'
      Lea nam een kussen vast en drukte deze hard tegen het vezicht van mijn stervende vriendin. Eleanor verweerde zichzelf niet - ze kon niet eens bewegen en ze had geen kracht om Lea weg te duwen.

      Ik begon te huilen - probeerde mijn lichaam hopeloos van de grond te rapen en Eleanor helpen. Het luide, schelle gepiep verdween - een lange pieptoon vulde de kamer. Hij was duidelijk aanwezig en woog zwaar - duwde mijn schouders naar beneden en verhinderde me recht te staan.

'Tik tok, Louis. Laatste kans, ik of zij.'

      Haar lichaam verdween en ik snelde naar haar bed - de vreemde druk op mijn lichaam leek plots verdwenen te zijn. Ik gooide het kussen van haar gezicht - probeerde haar hopeloos wakker te maken.

'Kom op, Eleanor - kom op!'