146. || Rainbows ||

"Ik kan het allemaal uitleggen..." fluisterde ik en ging zo stil mogelijk (wat moeilijk ging aangezien de krukken....) naast hem zitten. "Waarom deed je dat gister avond niet?" vroeg hij strak. Zijn woorden waren als een klap, recht in mijn gezicht. "Ik wist dat je boos zou worden... En dat wou ik niet." biechtte ik op. Beschaamd keek ik naar mijn handen. Hij liet een spottend lachje horen. "Oh, dus het is nog erger dan dat ik nu dacht?" gokte hij. Ik slikte. Als je de cel, het liegen tegen de politie, Zayn en de graffiti weg liet in het verhaal, dan niet. Maar helaas waren als die dingen deel van het verhaal...
Ik begon maar gewoon met vertellen, en steeds als hij wou reageren, kapte ik hem af zodat ik door kon praten.
Toen ik het hele verhaal verteld had, en hij kon reageren, deed hij dat niet. Hij bleef stilletjes voor zich uit kijken. Deed soms zijn mond open om iets te zeggen, maar wist het toen toch niet zeker en klapte zijn kaken weer strak op elkaar.
"Luke had gelijk..." grinnikte hij uiteindelijk. Ik keek hem overdonderd aan. "Dat we net een getrouwd stel zijn?" vroeg ik hem verward. Want we leken echt een getrouwd stel volgens mij....
"Nee? Dat je vreemd bent." verduidelijkte hij en lachte zijn mooie lach. Was hij nou niet boos? Ik wist niet wat me overkwam. HIJ WAS NIET BOOS! Ik grijnsde vrolijk en sloeg mijn arm om zijn schouders heen en drukte een kus op zijn wang. Hij keek me raar aan. "Wat ben jij ineens vrolijk?" merkte hij op. "Ja. Want ik ben vreemd, jij bent vreemd, en samen zijn we nog veel vreemder!" zei ik vrolijk. Hij knikte als bevestiging en keek toen weer serieus.