A ranger/traitor 72

“Ben je ooit al in Gallica geweest, Will?” vroeg Miko.
“Ik nog niet, maar het is je waarschijnlijk bekend dat Arnaut en Halt er wel geweest zijn.” Miko knikte. Natuurlijk had hij de verhalen gehoord over hoe Arnaut en Halt een lange reis ondernamen om Will en de prinses te redden en daarna nog een invasie door de Temujai verijdelde.
“Ondertussen heeft de koning daar iets van zijn gezag terug weten te winnen. De baronnen voeren niet meer steeds oorlog tegen elkaar en vormen steeds meer een geheel. Daarom dat af en toe een grijze jager hier poolshoogte komt nemen. Want als de koning er in slaagt van hen een effectieve strijdmacht te maken, zou dat wel eens gevaarlijk kunnen worden. Het is heel goed mogelijk dat hij dan besluit om wat gebied bij dat van hem te voegen en de Enge Zee is niet zo heel breed.” Will lachte toen hij de geschokte uitdrukking op het gezicht van zijn leerling zag. “Rustig maar, zo ver is het nog lang niet, maar grijze jagers willen graag van alles op de hoogte zijn en daarbij zelfs als koning Guillaume hier besluit op verovering te gaan, is de kans groot dat hij richting Teutoland trekt. Daar heeft hij nauwelijks tegenstand te verwachten.”
“En hoe zit het… je weet wel… met die ridders op de wegen?”
“Die zijn er nog steeds, maar daar gaan wij niet zoveel last mee hebben.”
“Ik dacht dat we eerst nog een stuk over land zouden afleggen naar een van de grotere havens.” Will trok een wenkbrauw op. “O natuurlijk. We gaan hen gewoon voorbij zonder dat ze ons zien!”
“Dat gaan we inderdaad doen. Zo moeilijk is dat niet, zolang je geen enorm strijdros bij hebt.”
“En wat doen we dan bij een brug?”
“Het liefst zou ik ze een pijl door hun keel jagen, maar dat is niet zo’n goed idee als we onopgemerkt door het land willen reizen.”