O11

“Het spijt me, Dave, maar een verhaal bedenk je niet zomaar. Dat weet je.” Dave knikte. “Weet ook dat boeken zichzelf niet schrijven, het vergt nu eenmaal inspanning en vooral ook uitputting.” Als er iets was waar Liam niet goed tegen kon, dan was het wel om geforceerd te worden om te schrijven. Hij wist van zichzelf bijzonder goed dat het hem toch niet zou lukken, zolang hem geen geniaal concept te binnen schoot. De laatste jaren had hij gewoon geluk gehad dat hij alle ideeën die hij over jaren heen in zijn hoofd opgeborgen had eindelijk had mogen uitwerken. Sommige daarvan kwamen uit zijn jeugd, mits enige aanpassingen.
“Er is nog iets wat ik je moet meedelen.” Liam kruiste zijn benen en hield met beide handen de armleuning van de stoel vast. Hij had geweten dat hij de echte boodschap nog niet ontvangen had. Alles wat hij tot nu toe gehoord had, was slechts een aanleiding ertoe geweest. “Weet dat deze beslissing niet van mij komt, maar we moeten je voor een ultimatum stellen. Je bent een goede schrijver en het zou een zonde zijn moesten wij jou niet meer in onze uitgeverij hebben, maar we kunnen helaas niet iedereen onder onze naam laten uitgeven. Daarom moeten we dit doen en geven we jou nog een kans. We willen tegen het eind van het jaar een nieuw boek van jou. Zo niet, dan zien wij ons genoodzaakt de samenwerking stop te zetten, definitief.” Liam zuchtte luid en klemde zijn handen indien mogelijk nog steviger om de leuning. Dit was ronduit belachelijk en oneerlijk. Met deze techniek zouden ze zich alleen maar sneller naar de afgrond werken, crisis of niet. Hij hield er ook sowieso niet van om te schrijven met een tijdslimiet en nu hing plots zijn verdere carrière ervan af. “Ik moet dus een verhaal gaan forceren, liefst nog een goed ook, en dat binnen de paar maanden?” beet hij Dave sarcastisch toe. Hoewel hij wist dat Dave er niet echt iets aan kon doen, kon hij het niet laten om hem pisnijdig aan te kijken. “Goed dan”, mompelde Liam en hij stond op. Er was geen tijd meer te verliezen.