129. || Rainbows ||

De man ging weg en kwam niet veel later terug met een plastic zakje. "Adem diep in, en uit." beval hij Cat en knielde naast haar neer. Hij gaf haar het zakje en ze nam het gretig aan. Ze zag helemaal rood, bijna paars en deed wat de man zei. Ze ademde in en uit. Het ging steeds beter, tot ze uiteindelijk weer normaal kon ademen. "Heb je dit vaker?" vroeg de man haar met zijn lage bromstem. Het klonk nog steeds gevaarlijk, maar al een stuk aardiger dan hiervoor. Ze knikte en in haar ogen ontstonden tranen. Ze knipperde ze gouw weg. "Ja, best wel vaak." gaf ze toe.
De man knikte kort met zijn hoofd en gaf haar nog een bemoedigend schouderklopje voor hij opstond en de cel weer uit liep. De deur viel met een klap dicht.
"Sorry..." fluisterde ik schuldbewust. Cat keek me raar aan. "Wat bedoel je? Het is toch niet jouw schuld?" vroeg ze verward. Zayn kwam tussen ons in staan en onderbrak me toen ik iets wou gaan zeggen. "Het is niemand's schuld. En Cat, je haar is leuk." zei hij met een kleine sexy grijns.

Ongeveer na tien minuten lang in stilte te zitten wachten en vervelen, -nou, ik verveelde me niet. Ik tekende op mijn armen, en stiekem op de muur- schoof het luikje van de deur weer open. "Catherine en Niall Horan?" de donkere man noemde onze namen rustig op, en zijn stem was weer zo laag dat het bijna als gezoem klonk. "Ja?" zeiden wij in koor en keken hem afwachtend aan. Mochten we gaan?
"Jullie moeder is er." zei hij en de deur ging van het slot. Mijn moeder. Net voor ik in paniek kon raken besefte ik me dat hij Cat's moeder bedoelde. En niet de mijne. Gelukkig.