127. || Rainbows ||

"Bedankt!" zei ik dankbaar en las het nummer een paar keer over. Cat probeerde over mijn schouder het nummer te lezen, maar toen ik het doorhad drukte ik beschermend mijn arm tegen mijn buik aan en keek nijdig naar haar. It's mine...
"doe niet zo flauw, ik wil zijn nummer ook!" riep ze verontwaardigd en probeerde mijn arm te pakken. "Nee! Vraag zelf!" zei ik kleuterig en trok mijn arm terug. Ze zuchtte. "Maar dat héb ik al gedaan!" riep ze wanhopig en keek me smekend aan. "Nee." zei ik resoluut en schudde mijn hoofd. Lekker voor haar. Ik stak mijn tong naar haar uit. "Toe nou Niall!"
"Nee, Als Zayn nee zegt, ga ik geen ja zeggen." Ik keek schijnheilig naar haar boze gezicht. Haar groene ogen, waren groen als donkere bladeren in een regenwoud, en de woede die er nu in haar ogen schuilde maakte het alleen maar mooier. Haar bruine lokken vielen uit haar capuchon, die ze al de hele avond op had. "Heb je het niet warm met die capuchon?" vroeg Zayn, alsof hij mijn gedachten kon lezen. Maar waarschijnlijk had hij me gewoon zien kijken. "Nee." snauwde ze naar hem. Hij deed meteen een stap achteruit, en keek geschrokken. "Yooh, easy, het was maar een grapje hoor. Je mag best mijn nummer hebben..." zei hij. Ze zuchtte en de woede verdween uit haar ogen. "Jongens..." mompelde ze en rukte de pen uit mijn hand. Ze pakte mijn arm stevig vast en schreef het nummer over op haar hand. Daarna gaf ze de pen weer aan mij en begon met een nors gezicht te ijsberen door de kleine ruimte. Ik werd toch wel nieuwsgierig naar wat er onder die capuchon zat. Stilletjes ging ik achter haar staan en rukte de capuchon naar beneden. Ze slaakte een klein gilletje en greep met haar handen naar haar hoofd.