#137.

De hele tijd keek ik naar hem. Ik zag zijn vingers die trilden, zijn lippen die hij op elkaar perste, zijn geconcentreerde blik. Zijn borstkas ging hevig op en neer. Zelf durfde ik bijna niet meer te ademen of te bewegen. Ik had het ijskoud, ondanks de verwarming in de auto. Pas toen er een eerste druppel op het papier plensde rukte ik mijn blik los van zijn gezicht en concentreerde ik me op de ringen rond zijn vingers. Daarna fascineerden de brandende lichtjes op het dashboard van de auto me. Vervolgens was het de wereld buiten de auto die ik op mijn netvlies liet verschijnen. Het was gebeurd, de altijd zo levenslustige fonkeling in zijn ogen had plaats gemaakt voor een waas aan tranen en dofheid. De tijd ging traag en het duurde minuten voordat er iets gebeurde. Bill las de brief uiterst traag en vermoedelijk meer dan een keer. Niet dat de woorden zouden veranderen.
Een verschrikkelijke pijn drukte op mijn voorhoofd terwijl ik ongeduldig bleef wachten. Ik wist dat het slechts een kwestie van tijd was voordat de pijn zich zou ontwikkelen in onhandelbare hoofdpijn. Ik had geen idee hoe Bill zou gaan reageren en het zou hoe dan ook een lange dag worden, gevolgd door een slapeloze nacht. Het leek me beter om een pilletje te zoeken in mijn handtas, maar ik kon het niet. Ik mocht me niet bewegen. Ik wilde wachten op een teken van Bill.
Een tijd later, precies vierentwintig minuten volgens het klokje, vouwde hij de brief terug samen en stopte hij hem terug in de enveloppe. Hij stak het weg in het vakje aan de binnenkant van de deur. Ik hoorde hem alleen maar zachtjes snikken terwijl hij zijn tranen depte met zijn mouw. Vanuit mijn ooghoek aanschouwde ik het hele tafereel, maar ik wist niet of ik iets kon of mocht doen. Ik had de schade al aangericht, nu was het zijn beurt om iets te zeggen. In plaats daarvan maakte hij aanstalten om opnieuw te vertrekken. Dit kon hij niet doen. We zouden sowieso al te laat komen. Hij kon niet zomaar zonder een woord gezegd te hebben verder rijden. Ik wist niet of hij nog in staat was om te rijden. Zijn ogen waren wazig en zijn lichaam had geen fut meer, ik doorzag hem. Ik had de energie uit hem gezogen. Alsof het nog niet erg genoeg was, werd de druk in mijn hoofd onhoudbaar. Voor het eerst bewogen mijn spieren zich terug en raakten mijn vingers mijn gezicht aan. Ik had de hele tijd zitten huilen, vandaar de druk. Ik kon nu eenmaal geen weerstand bieden tegen tranen.