``87``

Ik volg de man terwijl we langzaam van het dorp weg lopen. ‘ik ben blij dat je mee loopt’ even krijg ik een glimlach op mijn gezicht. De jongens vertrouwde me niet, waarom zou ik dan nog bij hen blijven. Ik zucht even en verschuif mijn tas. Het valt me nu pas op dat ik al een tijd geen last meer had gehad van mijn schouder. Ik blijf staan. ‘is er wat Alexandra?’ ik schud mijn hoofd. Wacht eens even. Met een ruk kijk ik naar de man. Ik heb mijn naam helemaal nog niet gezegd. Langzaam stap ik naar achter. ‘hoe weet je mijn naam?’ de man draait zich nu helemaal naar me om. ‘omdat ik je vader ben’

‘Sam, heb je enig idee waar ze kan zijn?’ vraagt Dean geïrriteerd. Ze waren nu al 10 minuten aan het zoeken en hadden nog geen enkel spoor van mij gevonden. Sam zucht even en kijk uit het zijraampje. ‘stop!’ Dean remt hard af en Sam stapt snel uit de auto. ‘Sam, wat heb je?’ Sam buigt voorover en pakt mijn mobiel op. ‘Ze is hier zeker weten geweest’ hij laat hem aan Dean zien en kijkt om zich heen.

‘maar vader…’ Ik kijk naar de man die voor me staat. De man die mijn vader moest voorstellen. ‘waarom nu?’ hij loopt op me af en legt zijn hand op mijn schouder. ‘omdat je vandaag je schuld kan aflossen, ik weet dat je, je schuldig voelt’ even kijk ik naar de grond. Hij heeft gelijk ik voel me schuldig dat ik er niet aan kon doen dat mijn broer en vader waren verdwenen. Even kijk ik om me heen. We waren verder gelopen. We waren naar een verlaten gebied gelopen, door een bos. Even haal ik diep adem. ‘wat moet ik doen om mijn schuld af te lossen?’ de man haalt een groot mes te voorschijn en krijgt een wrange lach op zijn gezicht. ‘je hoeft helemaal niets meer te doen’