Hoofdstuk elf: Thirsty for death • 11.3

Langzaam en met heel wat moeite opende Alex haar ogen. Voor haar leek het wel alsof ze een eeuwigheid had liggen slapen. Haar hand schoot meteen naar haar hoofd dat ontzettend veel pijn deed. Ze had dan ook geen idee wat haar zo buiten westen had weten te brengen, maar de hoofdpijn achteraf was niet te harden.
Voorzichtig duwde ze zich een stukje overeind met haar armen. De kamer waarin ze zich bevond kwam haar nu niet direct bekend voor. De houten vloer waarop ze lag bevatte enkele losse planken waar je ieder moment door zou kunnen zakken. De muren waren al niet veel beter met hun afbladderende verf. Om het geheel af te maken zat er ook nog een gammele duur in de scharnieren. Ze vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voordat het ding eruit zou vallen.
‘Lekker geslapen?’ klonk er opeens achter haar. Ze draaide haar hoofd een beetje –wat niet zonder een pijnlijke schok verliep- zodat ze kon zien wie er zich nog in de ruimte bevond. Op nog geen meter van haar vandaan zat een man op zijn gemakje op een houten stoel. Zijn lippen vormden een grijns die duidelijk niet van harte was.
‘Waarom doe je dit?’ Alex wist maar al te goed wie de man moest voorstellen. Hoe zou ze James ooit kunnen vergeten? Hij had zich in haar hoofd genesteld en was er nooit meer weggegaan. Hij was waarschijnlijk één van de weinigen waar ze echt bang voor was. Misschien zelfs wel de enige.
‘Ik heb je toch gezegd dat ik je zou vinden. En nu het zover is kan ik het eindelijk afmaken..’ antwoordde James alsof hij haar gewoon het één of het ander ging aanleren. Was het dat maar, dan had ze tenminste niets om voor te vrezen. Nu wist ze namelijk dat het voor haar niet zo’n leuke ervaring ging worden. Het zou tevens ook haar laatste ervaring worden. Zonder twijfel.

‘Geen zorgen, je gaat het even voelen, maar het duurt niet lang,’ liet James haar weten terwijl hij langzaam overeind kwam van zijn stoel. Hij keek naar het meisje dat nog steeds op de houten vloer lag. Natuurlijk durfde ze niets te ondernemen, ze was bang. Iedere vampier was bang voor hem. Niemand ging tegen hem in.
Alex volgde hem nauwgezet met haar ogen toen hij naar de gammele deur toe wandelde. In de deuropening stopte hij voor een kort moment en haalde iets uit zijn zak. Het duurde niet lang voordat ze doorhad wat hij in zijn handen hield.
‘Nee!’ riep ze in verbazing uit terwijl haar ogen groot werden. De blinkende aansteker in zijn hand zou haar dood betekenen. Het oude hout zou zonder problemen in vlammen opgaan, met haar erbij.
‘Daar is het nu te laat voor,’ was het laatste wat James zei voordat hij een vlammetje maakte en de aansteker op de grond gooide. In nog geen seconde tijd vloog een groot deel van de vloer al in brand. Dat kon niet alleen het werk van wat oud hout zijn. Alexandra vermoedde dat hij daar wel wat benzine ofzo gegooid had. Iets wat goed brandde in ieder geval. Het was voor haar onmogelijk om nog voorbij die vlammen te geraken.
James lachte nog een laatste keer en trok toen de deur achter zich dicht. Voor de zekerheid draaide hij hem ook nog eens op slot zodat het meisje niet zo makkelijk kon ontsnappen mocht ze toch een poging wagen.
Alex was daarentegen niet van plan om ook maar in de buurt van de vlammen te komen. Ze wist dat ze verloren had en dat er niets was wat ze nog kon doen om dat te verhelpen. Het enige wat ze nog kón doen was zich afvragen hoe lang het zou duren voordat het vuur haar zou bereiken.