119. || Rainbows ||

"Dat klinkt erg logisch." gniffelde ze en sprong van de fiets af, waardoor ik er ook af viel nadat de fiets begon te stijgeren. Ik klopte het zand van mijn broek af, ging rechtop staan en hinkte achter Cat aan. Die nu bij een groot betonnen gebouw stond, waar allemaal sierlijke letters op stonden. Maar ook allemaal vreselijke Tags. Ik strompelde dichterbij. Cat raapte een stoffen tas die bij de muur lag van de grond, en toen de inhoud bewoog hoorde je een soort gerinkel.
Spuitbussen.
Op het oude gebouw stond 1 hele grote duidelijke tekening waar iedereen respect voor leek te hebben, aangezien er niet overheen gespoten was.

"Heb jij dat gemaakt?!" vroeg ik en keek met grote ogen naar de prachtige regenboogkleuren, het leek haast geschilderd. "Ja, samen met een vriend van me." Cat kwam naast me staan en bekeek haar werk. Ze knikte tevreden en draaide zich om. "Mag ik ook?" vroeg ik, voor ik me kon bedenken hoe stom het was. Het leek me gewoon awesome om een keer te doen. Ze keek me verbaasd aan en haalde een bus uit haar tas. "Sure, maar niet over andermans werk heen spuiten. Dat is respectloos." zei ze voor ze me de spuitbus met rode verf gaf. Oh het was niet respectloos om op andermans gebouwen te kliederen, maar wel om weer over dat geklieder heen te gaan? Raar wereldje...
Ik haalde de dop van de spuitbus en hinkte naar een lege muur. Perfect wit. Het verbaasde me dat er nog niks op gespoten was. Maar het zou ook kunnen dat het pas net geschilderd was. Ik bedacht wat ik ging maken. Een lieveheersbeestje. Dat was simpel en je had er alleen maar zwart en rood voor nodig. Ik zette de eeste streep en kreeg door hoe ik de spuitbus kon gebruiken. Ik zette nog een streep en maakte het rondje dicht. De verflucht stonk en deed me hoesten, dus ging ik met mijn mouw voor mijn mond verder. "Niall!" riep Cat vanuit de verte. Was dit muurtje echt zover weg van waar haar kunstwerk stond geverft? Ik keek haar vragend aan. Wat was er mis? deed ik iets verkeerd?
Ik schrok van het geblaf van een hond, en liet de spuitbus uit mijn handen vallen. Het licht van een zaklamp scheen fel in mijn gezicht. "Ren Niall!" Hoorde ik Cat roep. Haar fiets rammelde en ik ging strompelend op het geluid daarvan, af. "Blijf staan! Politie!" riep de man met de hond. Shit man. Ik zet enkel een paar streepjes op een muur en mij pakken ze op? Kom op zeg! Ik was geen graffiti spuiter!
Ik luisterde niet naar de man en rende door. Mijn enkel schreeuwde het haast uit van de pijn, maar ik rende toch door. Toen ik achterop sprong bij Cat liet de man de hond los. "Sneller Cat!" riep ik bang toen de hond ons met gemak bijhield en naar mijn benen begon te happen. DIT IS KINDERMISHANDELING!
Ik maakte spastische bewegingen zodat de hond me niet beet, waardoor we steeds meer begonnen te slingeren en uiteindelijk in de berm belandden.