118. || Rainbows ||

"Niall?" vroeg Cat toen ik niet antwoordde. "Huh wat? Sorry ik was ff afgeleid." zei ik en keek weer naar de verlichtte rondjes op de weg. "Was die jongen die je vroeg mee te komen, je vriendje?" vroeg ze.
"Ja, dat was Justin." beantwoorde ik haar vraag.
"He's cute." merkte ze op en draaide haar hoofd opzij, waarschijnlijk in een poging me aan te kijken. "I know." was ik het er helemaal mee eens, voor ik besefte dat er iets niet klopte. "Hoe weet je dat? Je hebt hem nauwelijks kunnen zien." ik werd achterdochtig. Cat begon geheimzinnig te lachen. "Tja, hoe weet ik dat toch. Nee ik ben op de zolder geweest. Hij lag de hele tijd te woelen en praatte tegen zichzelf. Het leek wel of zijn ene helft iets wou, en zijn andere helft iets anders." vertelde ze. Ik zuchtte. Een rookwolkje kwam uit mijn mond door de kou. Cool, ik ben een draak. Ik begon spastisch in het rond te blazen. Niall, focus.
"Wat zei hij allemaal?" vroeg ik, plots nieuwsgierig. Ze grinnikte even, waardoor ik meteen wist dat het ongetwijfeld genant zou zijn. "Hij vroeg zichzelf hardop af of hij naar je toe moest gaan, oefende met wat hij tegen je zou gaan zeggen. En hij zat te piekeren over ene Thobias. " zei ze doodleuk. "Daarna ben ik langs het dak naar beneden gegleden, bij een andere slaapkamer naarbinnen gegaan en ging zo verder met mijn zoektocht opzoek naar Graffiti." ging ze verder. Ze was een echte kletskous volgens mij. "Waarom slapen jongens altijd in hun onderbroek?" vroeg ze zich af. En ondanks dat ik niet zeker wist of de vraag aan mij gericht was, beantwoorde ik hem gewoon. "Dat ligt lekker." Cat begon te lachen, en het klonk hard aangezien het voor de rest stil was.