A ranger/traitor 70

“Spoel je gezicht snel af met water, meisje, en jij bied onmiddellijk je excuses aan.”
“Nu ga je me nog de les lezen ook?!” Kokend van woede liep de Celticaan op de vreemdelingen af.
“Frank, je gaat te ver”, mengde de waard zich, “Verlaat onmiddellijk mijn herberg en je hoeft hier voorlopig niet terug te komen!” Hij leek het niet eens gehoord te hebben. Hij had het tafeltje van de twee mannen nu bereikt en gooide dat zonder meer weg. Nog voordat de tafel de grond raakte, voelde hij de vlijmscherpe punt van een mes tegen zijn keel.
“We hebben lang genoeg geduld met je gehad.” De man, die duidelijk een biertje teveel ophad, was opslag nuchter. Zijn ogen schoten naar de andere gasten, maar die verroerden zich niet.
“Volgens mij zijn ze het met me eens dat je dat meisje met rust moest laten. Ze deed alleen haar werk.” Nog steeds gaven de andere gasten geen kik.

Miko keek van zijn leraar naar de andere gasten. Eigenlijk waren dat ook maar zielenpoten. Ze deden helemaal niets, terwijl hun vriend zonet een meisje verbrand had en nu een mes tegen zijn keel had. In een van beide gevallen hadden ze toch moeten ingrijpen en tonen waar hun loyaliteit lag.
“Je bied nu je excuses aan en dan maak je dat je wegkomt, zoals de waard je gevraagd heeft.” De Celticaan deed niets.
“Komt er nog wat van?”
“Ik ga al.” Will trok een wenkbrauw op.
“Ik dacht toch dat ik je had gezegd eerst je excuses aan te bieden.”
“Ze is hier niet eens!”
“Zeg het dan maar luid genoeg dat ze het hoort tot in de keuken.”
“Het spijt me!” zei de man, maar het klonk niet echt gemeend.
“Goed en nu ophoepelen.” Will haalde zijn mes een klein stukje weg van de man zijn keel. Die maakte dat hij wegkwam.
“Kom Miko, ik heb plots geen zin meer in koffie. We gaan naar onze kamer.”