015

Lachend liep ik met Liam het hotel binnen. 'Dat was echt hilarisch.' zei ik en greep naar mijn buik. Liam keek me boos aan. Hij was net over de stoeprand gevallen en tegen een oud vrouwtje aangeknald die hem vervolgens sloeg met haar handtas. 'Het is niet grappig.' zei hij mokkend en wreef over zijn rug heen. 'Ja dat was het wel.' zei ik en ging in de lift staan. Liam drukte op het knopje en na een tijdje stonden we op onze verdieping. Ik was al opgehouden met lachen omdat Liam het echt niet grappig vond. Ik dacht daar toch echt anders over maar goed. Voor de gevoelens van mijn vriend, stopte ik maar met lachen. Ik haalde het pasje door de deur heen en liep de kamer binnen. Meteen kwamen de klanken van de piano en een zingende stem me tegemoet. 'Wow.' zei Liam zachtjes en liep op zijn tenen naar de kamer toe. Ik liep hem achterna en zag als eerst Harry in de stoel zitten. Hij had tranen in zijn ogen staan en knipperde ze snel weg. Ik keek naar wie er achter de piano zat en mijn vermoede werd bevestigd. Andy zat met haar ogen dicht te spelen en te zingen en haar wangen waren nat van de tranen. Harry keek op en gebaarde dat we stil moesten blijven. Ik stak mijn duim op en keek toen weer naar Andy. Ik vroeg me af waarom ze moest huilen. Harry zou het vast wel weten. Snel schoten Liam en ik weg toen ze haar ogen opende. 'Dat was prachtig.' zei Harry met trillende stem. 'Dank je.' zei Andy zacht en drukte een paar toetsen in. 'Dezelfde als gisteren?' vroeg Harry. Andy zei niks maar begon te spelen. Ik en Liam gingen weer in de deuropening staan en keken om toen we mensen binnen hoorden komen. We gebaarden dat ze stil moesten zijn en gelukkig deden ze dat. 'Wie is dat?' vroeg Luke. 'Andy.' zei Liam en keek weer naar haar. 'Wow die kan zingen.' zei Zayn die ook binnen was gekomen. Ik knikte. Nu kwamen ook Niall en Mai binnen. Oké wat hadden die gedaan? Toen ze zagen dat ik keek naar hun verstrengelde vingers, lieten ze snel los.