117. || Rainbows ||

"Dan ga ik achterop terwijl jij fietst?" opperde ik. Ze liet me los, waardoor ik wankelde en uiteindelijk mijn evenwicht vond op 1 been. "Je flirt pogingen zijn echt waardeloos." grinnikte ze. Ik keek haar verbaasd aan. Waar had zij het over? Ik flirte niet!
"Ik flirt niet met je. Ik vind graffiti gewoon cool. Je mocht willen dat ik met je flirtte, maar jammer genoeg voor jou; ben ik gay." zei ik en probeerde trots te klinken, al lukte dat amper omdat ik nog steeds druk bezig was met proberen niet om te vallen. Ik snap echt niet hoe die roze vogels dat voor elkaar krijgen. Hoe heten die dingen ook al weer? Ohja, flamingo's. Of ooievaren, die doen dat ook toch?
"Oh, en je vind mij niet aantrekkelijk genoeg om met me te flirten, ook al ben je gay?" vroeg ze uitdagend. Omg, ik wou haar niet kwetsen... En nee, dat was niet om wie ze was. Maar gewoon omdat ik niet graag mensen kwets. Dus maakte ik er een grapje van. "Je bent zo aantrekkelijk, ik zo er haast Hetero van worden."
Ze lachte en legde haar arm weer om mijn schouders. "Oké, je mag mee. Maar ik verzeker je niet dat je niet in de cel terecht komt, deal or no deal?" zei ze en we begonnen weer te lopen. "Deal." zei ik en ze pakte haar fiets uit de bosjes. Ze liet me los en begon te fietsen. ik hinkte erachteraan en sprong achterop de fiets. We begonnen te slingeren, maar al gouw fietsten we netjes op het midden van de weg.
"Dus, meneertje gay, was die jongen die je vroeg mee te komen, je vriendje?" vroeg Cat en begon vrolijk te slalommen om de streepjes op de weg. De lantaarnpalen verlichtten steeds een deel van de weg, maar net niet alles. We fietsten in het donker, licht, donker, licht, donker, licht, donker, licht....