116. || Rainbows ||

"Wacht!" fluisterde ik naar buiten. Ik liep mijn kamer weer in, trok snel een trui en een broek aan. Nog half mijn broek uit trekkend liep ik weer naar het raam, verloor mijn evenwicht. Waardoor ik zo het raam uit kukelde. Ik kwam met veel kabaal op het gras neer en kreunde van de pijn. "Godverdomme, waar ben je mee bezig?!" siste een stem vanuit het donker. Ik kon me nauwelijks bewegen zonder dat mijn ledematen zeer deden. Maar ik was een man, dus stond ik op. Mijn enkel was denk ik verstuikt, dus ik liep mank toen ik naar de stem toe struikelde. "Cat?" vroeg ik zwakjes. Wat was ik toch een sukkel, wie kon het anders zijn?! Het was nu denk ik rond 1 uur, half 2. Niet echt een goeie tijd om een ommetje te maken of zoiets.
"Kom, ik help je." zei de stem en een donkere gedaante kwam uit de bosjes. Ze legde haar arm rond mijn schouder en sloeg mijn arm om haar schouder, zodat ik steun had met lopen. "Ik breng je naar de voordeur, dan bel je aan en zeg je dat je uit het raam gevallen bent. Je bent wel zo gestoord dat ze dat geloven." mompelde ze en sleepte me mee om het huis heen. Eigenlijk wás ik ook uit het raam gevallen... Al was het de bedoeling geweest dat ik zou springen...
"Nee, ik wou vragen waar je heen ging." protesteerde ik en bleef eigenwijs staan waar ik stond. "Ik ga naar het station. Daar heb ik mijn spullen per ongeluk laten liggen." zei ze op een vlakke toon en trok me weer mee. "Mag ik mee? Ik wil zien wat je hebt gemaakt." zei ik vrolijk. Ze zuchtte. "Het station is niet zomaar om de hoek, ik ben op de fiets. Maar jij hebt geen fiets." had ze als argument me hier te laten.
"Ik kan toch fietsen, dan ga jij achterop?" stelde ik voor.
"Je bent mank meneer." herinnerde ze me eraan. Oh ja, fuck. Ik was mank...