112. || Rainbows ||

Ik stopte gouw mijn gitaar weg, en ging onder de dekens liggen. Ik knipte het licht uit en schopte met mijn voet de deur dicht. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde te slapen, maar kleine tranen van verdriet maakten mijn kussen nat en het lag niet echt lekker. Ik bleef woelen en na een uur was ik nog wakker. Nee, oké, normaal gesproken viel ik ook niet binnen een uur in slaap. Maar nu voelde het veel langer dan een uur. Ik draaide me naar de deur toen ik gekraak hoorde. Langzaam ging de deurkruk naar beneden. Mijn ogen werden groot. Ik ging heel stilletjes mijn bed uit en wurmde mezelf onder het bed. Misschien was het wel een serie moordenaar. Bang keek ik van onder het bed hoe de deur open ging en een paar blote voeten mijn vloer opliepen. Een moordenaar met blotevoeten? Was dat de nieuwste mode of zo?
In mijn hoofd bedacht ik een paar plannetjes om de moordenaar neer te krijgen voor hij mij te pakken kon krijgen. Plan A; zijn voeten pakken, hem onderuit trekken en dan snel onder het bed vandaan komen om het moord wapen van hem af te pakken.
Plan B; Onder het bed blijven zitten en wachten tot hij weg ging. Daarna met een redelijk wapen achter hem aan gaan en hem bewusteloos slaan/vermoorden.
Plan C; Mezelf vermoorden voor hij het kon doen.
Plan D; Helemaal niet tevoorschijn komen.
Plan E; Onder het bed vandaan komen, smeken dat hij me niet vermoord, en dan ergens in Zweden in de bergen gaan wonen met een geit genaamd Shelly.
Plan F; Een voorwaardelijke dood sterven waarvan mijn laatste woorden zijn; Vertel Justin dat ik altijd van hem zal houden.
Plan G; De moordenaar op zijn bek pakken zodat hij meteen verliefd op me word en me niet vermoord.