102. || Rainbows ||

"Niet iedereen heeft een computer..."
"Justin, tegenwoordig heeft bijna iedereen een computer." herinnerde ik hem eraan. "Oh..." zei hij droog, alsof hij dat niet wist. "Youtube, kun je proberen ja." was Zarah het met me eens. Ik keek naar Justin met mijn; 'ik-zei-het-toch'-blik.
"En je kunt dan je filmpje mailen naar... Bekende mensen?" stelde ze schouderophalend voor en keek Justin vragend aan. "Die mensen krijgen duizenden mails, het zou wel héél toevallig zijn als ze die van mij lezen." zuchtte Justin.
"WAAROM HAAL JIJ ONZE IDEEËN ZO NAAR BENEDEN!?" riep ik gefrustreerd. Hij schrok even op, maar lachte toen alweer. Waarschijnlijk schuldbewust. "Niet geschoten is altijd mis." zei Zarah vrolijk. We waren bij het huis aangekomen, en nu was het Justin's beurt om stomverbaasd op te kijken. "Kunnen wij die huur wel betalen?" vroeg hij fluisterend in mijn oor toen Ella op de bel drukte.
Het huis had een rieten-dak, en een grote tuin. De deur werd open gezwaaid en een jongen deed nonchalant de deur open. "Heey dames, en heren." zei hij grijnzend en schudde zijn hoofd, zodat zijn haar weer goed kwam te zitten. "Kom binnen." zei hij uitnodigend en zette een stap opzij zodat we erlangs konden. Ik zag Justin grijnzend naar Luke kijken toen we naar binnen stapten. De hal was groot, en ik keek mijn ogen uit. Alle muren zaten vol met graffiti. En dan niet met van die stomme tags, maar met coole spreuken, en felle kleuren, het was ware kunst. Vol bewondering draaide ik een rondje. Ik wist gewoon niet waar ik moest kijken. Justin en ik leken de enigen te zijn die dit niet normaal vonden. De rest liep door richting de woonkamer. "Kun je dit geloven?" fluisterde ik met grote ogen naar Justin, terwijl ik nog steeds om me heen keek.