Hoofdstuk twintig: Home again • 20.2

Camille keek vreemd naar Zayn op toen hij iets in haar jaszak stopte. Ze vroeg zich af wat het was en maakte aanstalten om het weer uit haar zak te halen zodat ze kon zien wat het was. Zayn strekte zijn arm echter uit en hield haar hand tegen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd ter teken dat ze het moest laten zitten.
‘Je mag het pas bekijken als je in het vliegtuig zit,’ zei hij tegen haar. Hij had het haar zo ook wel willen geven, maar dat zou het afscheid nog moeilijker gaan maken dan dat het al was. Dit leek hem dan ook gewoon de beste oplossing.
‘Oké. Dan kan ik nu beter gaan, anders mis ik mijn vlucht nog,’ antwoordde Camille. Het was niet dat ze zo graag haar vlucht wou halen, maar haar ouders hadden haar ook gewoon nodig. En dan met name haar moeder die er nu helemaal alleen voor stond. Haar vader kon haar op dit moment niet veel schelen. Hij was trouwens de hele oorzaak van al de problemen die ze nu hadden.
‘Geloof me, daar zou ik echt geen problemen mee hebben.’ Zayn liet een kleine glimlach zien. Hij zou het echt niet erg vinden als ze haar vlucht zou missen. Dat zou tenslotte betekenen dat hij nog meer tijd met haar kon doorbrengen. Daar zou hij namelijk echt alles voor geven. Was het alleen maar zo gemakkelijk…
‘Dat geloof ik maar al te graag.’ Camille zou ook liever bij hem blijven, maar dat ging nu gewoon even niet. Ze sloeg haar armen nog een laatste keer om hem heen voor een laatste knuffel. Zayn aarzelde niet om zijn armen ook om haar lichaam heen te slaan en vervolgens een kus op haar voorhoofd te drukken. Hij ging haar echt missen, meer dan ze zich zou kunnen voorstellen.

Het werd extra pijnlijk voor hem toen hij haar zag weglopen naar de juiste gate. Het liefst was hij nog een stuk met haar meegelopen, maar hij mocht niet verder omdat hij geen passagier was. Uiteindelijk zag hij haar een lange gang in verdwijnen die haar naar het vliegtuig zou leiden. De laatste keer dat hij haar zou zien in maanden.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg Louis bezorgd terwijl hij zijn arm vriendschappelijk om Zayn’s schouders heen sloeg. Hij kon zich best voorstellen dat het heel moeilijk voor hem moest zijn. Als het Leonore was geweest die zou vertrekken zou hij zich net hetzelfde gevoeld hebben. Al was Camille natuurlijk wel zijn nichtje waardoor hij het ook niet echt leuk vond. Ze was aangenaam gezelschap geweest voor hem.
‘Ja, het gaat wel. Ik overleef het uiteindelijk wel,’ antwoordde Zayn zachtjes. Het deed pijn, maar hij wist ook dat hij er ooit mee zou moeten leven. Hij was niet van plan om er vanaf nu als een kamerplant bij te gaan zitten. Daar hielp hij niemand mee.
‘Ze komt terug, geloof me.’ Louis had gemerkt dat ze zich echt goed had gevoeld in Engeland. Ook bij de mensen die ze er had leren kennen. En daarbij had ze Niall ook beloofd om terug te komen zodat ze samen de sneeuw konden zien. Hij had ergens een vermoeden dat ze zich maar al te graag aan die belofte zou houden. Zo zat zijn nichtje nu eenmaal in elkaar.
‘Ze zou wel gek zijn om een geweldige kerel zoals jou zomaar achter te laten,’ voegde hij er daarna nog glimlachend aan toe. Hij moest toegeven dat hij het in het begin wel even vreemd had gevonden, maar uiteindelijk paste Zayn gewoon perfect bij Camille. Hij maakte haar gelukkig en liet haar weer lachen. Alle problemen leken even niet te bestaan wanneer de twee bij elkaar waren.