95. || Rainbows ||

"Nee Justin, tenzij jij rechten hebt gestudeerd of welke studie je daar ook voor nodig hebt om mensen in het echt te verbinden." grinnikte ik en drukte een kusje op zijn hoofd. "Nee dat heb ik niet... Ik heb nooit gestudeerd... Ik heb wel mijn school afgemaakt." hij klonk trots. Ik werd rood, en was blij dat hij het niet kon zien. "Zat jij nog op school toen je.. Wegliep?" vroeg Justin en keek voor zich uit. Tja, waar moest hij anders naar kijken? Ik verstopte mijn ogen in zijn haar en haalde diep adem. "Ja, ik zat nog op school... Ik moest nog een halfjaar." zuchtte ik. "Oh..." zei Justin. Hij leek niks beters te weten om te zeggen. Dat snapte ik best.
"Het maakt me niks uit. Ik heb niet echt iets gemist. We zouden alleen nog maar gaan herhalen." zei ik alsof het niets was. Maar eigenlijk vond ik het toch wel erg. Ik had op zijn minst mijn diploma willen halen. Maar dat kon ik nu wel vergeten. Hoe zou ik nu ooit aan een baan kunnen komen? Dat was volgens mij onmogelijk. Echt onmogelijk.
"Het komt wel goed." fluisterde Justin en kneep zachtjes in mijn hand. Alsof hij mijn gedachten kon lezen. "Bedankt Justin." fluisterde ik terug en legde mijn hoofd in zijn nek, nadat ik er een kusje op gedrukt had. "Waarvoor?"
"Voor je bestaan." mompelde ik tegen zijn nek aan. Hij draaide zijn hoofd en drukte een kus tegen mijn slaap. Daarna legde hij zijn hoofd tegen mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en probeerde wat slaap te vatten. Dit moment was perfect, misschien is het beter als ik wakker blijf. Dan kan ik er nog van genieten. "Niall?" vroeg Justin na een tijdje. "Hmmm?"
"I love you."
"I love you too Justin."