94. || Rainbows ||

"Ja, inderdaad ja!" riep hij, vrolijk dat ik hem begreep. Het lichtje dat we onze gordels om moesten doen begon te knipperen en braaf deed ik het ding vast. Justin deed hetzelfde en zweeg even. "Als..." begon hij. Maar de moed om te zeggen wat hij wou zeggen zakte hem blijkbaar in de schoenen, want hij vervolgde zijn zin niet. "Als wat?" vroeg ik en keek hem nieuwsgierig aan. Hij keek me weer aan. Leek na te denken over zijn woorden en vervolgde toen alsnog zijn zin. "Als ik beroemd word, beloof je dan dat je blijft?" vroeg hij zachtjes en keek naar de grond. Mijn ogen werden groot van verbaasdheid. Waarom zou ik bij hem weggaan?
"Wat zou een reden kunnen zijn voor mij om bij jou weg te gaan?" vroeg ik hem dan ook. Ik moest gewoon weten waar deze vraag vandaan kwam. Hoe kwam hij er bij dat ik hem OOIT zou verlaten?!
"Nou... Als ik echt heel beroemd word... Ik zeg niet dat dat gebeurd, maar ALS..." ging hij twijfelend verder en haalde een hand door zijn haar. "Dan krijg ik het vast heel druk. En dan... Misschien, waarschijnlijk, heb ik dan minder tijd voor je." zei hij tot zijn spijt. Wat was 'ie toch een cutie.
"Kom hier." grijnsde ik naar hem en hield mijn armen open, Justin duwde de leuning die tussen onze stoelen zat omhoog en kwam in mijn armen liggen. ik legde mijn kin op zijn hoofd en sloot mijn ogen. "Als dat gebeurd, zal ik enkel nog blijer zijn wanneer je wel tijd voor me hebt." fluisterde ik. En ik wist dat hij het zou kunnen horen. "Beloof het me?" smeekte hij en pakte mijn zijn hand de mijne. "Ik, Niall James Horan de eerste, beloof jou; Justin Bieber,-" Justin onderbrak me grinnikent. "Mijn tweede naam is Drew." zei hij. "Justin Drew Bieber, voor zo lang het leven duurt trouw te blijven. In ziekte en gezondheid." verbeterde ik mezelf.
"Zijn we nu getrouwd?" vroeg Justin lachend.