93. || Rainbows ||

Ik liet de berichten even tot mijn gedachten bezinken. Wat was er met Thobias? Waarom stuurde hij me zoveel -rare- smsjes? Ik besloot dat hij dat later uit mocht leggen.

Ik ga naar LA, bel me later; vertel me dan maar wat je kwijt wilt want 'k snap er niks van. Ik mis jullie ook.

Keep it short. Keep it simple. Dat was het levensmotto van mijn oma. Wás, tot ze overleed... Nou, misschien is het nu nog steeds haar levensmotto. Of nee, haar dodenmotto? Geen idee. Hebben doden een motto? YODO. You Only Die Once? Slecht Niall...
"Geloof jij in leven na de dood?" vroeg ik aan Justin en legde mijn telefoon weer op tafel. "Huh? Niall, zat er soms iets raars in je milkshake?" grinnikte Justin. Ik negeerde zijn vraag en probeerde mijn eigen vraag te beantwoorden. Ik geloofde niet in leven na de dood. Justin volgens mij ook niet.
Ik kreeg vaag mee hoe Justin me mee trok van mijn plek en we de burgerking uitliepen. Maar de woorden die uit zijn mond kwamen gingen het ene oor in, en het andere oor uit. Ik was veel te druk met mijn eigen gedachten om ook maar op Justin te letten. Pas toen we -ongeveer een halfuur later- in het vliegtuig zaten, werden Justin's woorden duidelijker. Hij had het over muziek volgens mij. "Neem bijvoorbeeld, One Republic. Hun muziek is geliefd bij veel mensen. Maar waarom? zijn hun fans, fan van de muziek of van de band?" Ik keek Justin niets-ziend aan, langzaam drong het tot me door waar hij het over had en hoefde ik geen moeite meer te doen alsof ik luisterde. "En bij acteurs. Er zijn soms horden meiden die 1 acteur echt geweldig vinden. Maar soms is het niet eens een goede acteur." Justin keek me aan met zo'n; begrijp jij dat nou, blik. "Je bedoelt, dat als je een goeie persoonlijkheid hebt en een leuk uiterlijk; je alles kunt maken?" schatte ik hem in en draaide me naar hem toe.