De vierde keer (of 'De andere eerste keer')

Het had lang geduurd tot hij tot deze conclusie was gekomen, maar Oliver besefte eindelijk dat het waarschijnlijk niet veel nut had om het nog langer te ontkennen. De tweeling had gelijk: hij viel op Percy Weasley, letterlijk, maar ook figuurlijk. Toen hij dat eindelijk besefte, voelde hij zich erg kalm worden. Hij ging rustig op zijn bed zitten en probeerde er op een rationele manier over na te denken.
      En toen raakte hij in paniek.
      Merlin.
      Merlin, Merlin, Merlin.
      Merlin.
      Merlin, wat nu? Hij kon toch niet gewoon op Percy afstappen? ‘Hé Perce, ik vind je leuk. Nee, niet gewoon leuk, maar leuk leuk, je weet wel.’ O, dat klonk vreselijk, en niet op een goede manier.
      Maar wat dan? Hij zou het subtieler moeten aanpakken. (Denk, Oliver, denk.) Wat deden anderen wanneer ze merkten dat ze verliefd waren? Hij zou een gedicht kunnen schrijven. Nee, hij had laatst nog vastgesteld dat hij een verschrikkelijke dichter zou zijn. De kans was waarschijnlijk groter dat hij Percy met een zelfgeschreven vers weg zou jagen dan dat er echt iets goeds van zou komen.
      Bloemen. Bloemen waren goed. Maar het was herfst! Waar moest hij in ’s Merlinsnaam bloemen vandaan toveren? O. Toveren, juist. Logisch.
      Maar dan nog, wat voor bloemen? Hij had wel eens gehoord dat er een hele taal achter de talloze verschillende soorten, kleuren en combinaties zat, maar hij had daar absoluut geen verstand van. Percy waarschijnlijk wel - Percy wist tenslotte alles. Stel nou dat Oliver hem per ongeluk een mooi kleurrijke bos zou geven die eigenlijk betekende dat hij een hekel aan hem had of dat hij hem het liefst dood zou willen hebben?
      Snoep? Dat zou pas mogelijk zijn na het volgende Hogsmeade weekend, want hij was al lang door zijn voorraad van de vorige keer heen, en Bertie Bott’s every flavour Beans waren hoe dan ook niet erg romantisch.
      De deur van de slaapzaal ging open en Percy kwam binnen. Oliver sprong onmiddellijk op alsof hij betrapt was, wat hem natuurlijk juist verdacht maakte. Percy bleef staan en keek hem verrast aan. “Is er iets?”
      “Nee - ja! Eh, nee.”
      Percy bleef hem aankijken, alsof hij wachtte op een beter antwoord. Oliver kon het hem niet echt kwalijk nemen, maar hij had geen idee wat hij nog meer moest zeggen. Hij hupte ongemakkelijk van het ene been op het andere.
      “Als jij het zegt,” besloot Percy uiteindelijk. Hij liep naar zijn eigen bed toe, dat naast dat van Oliver stond, en begon te zoeken naar een specifiek boek in de grote stapel op zijn nachtkastje. Oliver had daardoor de kans om hem onbeschaamd gade te slaan. Hij had het gevoel dat hij iets moest doen of zeggen, het liefst nu meteen zodat hij zijn bijeen geschraapte moed niet weer zou verliezen, maar wat?
      Percy had het juiste boek gevonden en wilde daarmee de slaapzaal weer verlaten. Oliver hield hem tegen. “Perce?”
      Percy keek hem aan, en opeens waren die blauwe ogen en sproeten weer bijna net zo dichtbij als al die keren dat Oliver de afgelopen twee weken gevallen was. “Ja?”
      “Ik -” Oliver had geen idee wat hij wilde zeggen, maar wat hij er toen uitflapte was waarschijnlijk niet wat hij zou hebben gekozen als hij er van tevoren over na zou hebben gedacht. “Ik ga je nu kussen.”
      Percy knipperde een paar keer, duidelijk verbaasd, maar in ieder geval niet met een walgende uitdrukking op zijn gezicht. Dat was in ieder geval iets, dacht Oliver. “Oké,” zei Percy na een paar tellen simpelweg.
      Oliver wilde hem verbijsterde vragen waarom hij niet meer, eh, verbijsterd was, maar hij deed het niet, want Percy had oké gezegd. Oké. Wie had ooit gedacht dat oké zo een prachtig woord kon zijn?
      Zoals altijd, was Oliver erg enthousiast en een klein beetje onhandig (of misschien iets meer dan een klein beetje), maar toch had hij geen flauw idee hoe hij het voor elkaar had gekregen om omver te vallen terwijl hij stilstond. Misschien was het gewoon Percy’s duizelingwekkende aanwezigheid (of zijn nog meer duizelingwekkende kus), maar op de een of andere manier kwam Oliver weer eens bovenop Percy te liggen op Percy’s bed. (Alles wat hij eerder had beweerd over dingen die verkeerd klonken nam hij bij deze terug, want dit klonk pas echt verkeerd. Niet dat het uiteindelijk echt verkeerd bleek te zijn - helemaal niet, zelfs.)