90. || Rainbows ||

justin leek even na te denken over mijn woorden. "Ja.. Dat is volgens mij wel zo..." was hij het met me eens en knikte met zijn hoofd terwijl hij er nog een over nadacht. "Heb jij... Weleens iets gedaan waar je later hele erge...- OH MIJN GOD JE HEBT JE OUDERS NOG NIET GEBELD!" Hij onderbrak zijn eigen zin met luid geschreeuw van paniek. Ken je deze smiley; "-_- ?
Nou, zo keek ik op dit moment dus. WAAROM MOEST HIJ ZICH DAT NOU HERINNEREN?! "Justin ik denk dat-" Hij liet me niet uitpraten. "NEE NIALL, bellen. Nu!" zei hij streng en ik zuchtte. "Ik kom hier zeker niet onderuit?" gokte ik. Hij schudde strak zijn hoofd. Jammer...
Ik pakte mijn Iphone en zocht mijn moeders nummer op. Ik moest ook mijn sms'jes nog lezen... Dat doe ik later wel. Ik was echt een pro in uitstellen ^^
De telefoon ging niet eens 1 keer over, of er werd al opgenomen. "Niall!" hoorde ik mijn moeders stem paniekerig, maar ook erg opgelucht.
"Hé mam." zuchtte ik. Ik wist dat ik haar eerst even moest laten uitrazen, zo was ze nou eenmaal. "Niall James Horan, kom onmiddellijk naar huis!" riep ze streng. Ik wachtte. Ze zou zo meteen helemaal uitbarsten. Dat wist ik gewoon. "We missen je Niall, kom alsjeblieft naar huis... Waar ben je? Wie is er bij je? Wie was dat meisje die jou telefoon had? Waarom ging je weg? Ik mis je zo schat!" ze begon te snikken en ik kreeg meteen medelijden. Maar Justin, die me gespannen aankeek, hielp me, me in te houden. "Mam, ik kom voorlopig niet naar huis." ik gaf haar geen tijd om te reageren op het nieuws en praatte meteen verder. "Ik ben in Birmingham, en ga met het vliegtuig naar LA, sorry dat ik jullie geld gebruik. dat betaal ik later allemaal dubbel en dwars terug." beloofde ik en vertelde verder. Haar snikken onder brekend.