OO7

Hij schakelde de tv aan en zapte doorheen de verschillende kanalen, zonder echt iets van de inhoud op te nemen. Het vormde een schril contrast met zijn zonet nog ondernomen poging tot creativiteit. Hij liet de beelden zijn netvlies bereiken en zag de kleuren en vormen wel, maar daar bleef het bij. Een zucht verliet zijn mond en hij liet zich onderuitzakken in de zetel. De winter was altijd een harde periode, niet alleen voor hem, maar ook voor anderen. Het was een tijd waarin de weerstand verzwakt en waarin de gemoedstoestand er aanzienlijk op achteruit ging door de grauwe wolken die aanhoudend boven het land bleven hangen. Het geluid van de regen had hem de motivatie ontnomen, terwijl hem dat anders net leek te stimuleren. Liam begreep zichzelf niet helemaal, maar stelde zich gerust met het feit dat hij de afgelopen jaren wat teveel hooi op zijn vork genomen had, waar hij geen ongelijk in had. Hij had wel wat rust verdiend. Een beetje maar, zodat hij net niet teveel ging piekeren.

Het geluid van de bel deed Liam opschrikken uit zijn slaap. Verward keek hij om zich heen. Het kostte hem enkele ogenblikken om te beseffen dat hij ingedommeld was. Onder het aanhoudend gezoem van de bel stond hij zuchtend op en liep hij naar de parlofoon. Om half tien ’s avonds verwachtte hij eigenlijk geen bezoek meer. Met enige tegenstrijdigheid nam hij de hoorn om en wachtte hij af. Zin om zelf iets te zeggen had hij niet, bovendien was hij nog maar net uit zijn droomwereld gerukt.
“Liam?” Hij herkende de vrouwenstem meteen. “Suzanna”, antwoordde hij monotoon. Zijn brein kon niet uitmaken of hij met dit bezoek aangenaam verrast kon zijn of niet. In ieder geval kon hij haar niet wegsturen. “Kom maar naar boven.” Liam haakte in en liep terug naar de zetel, waar hij zijn notitieschrift nam en het terug veilig opborg in de onderste lade van de kast. Niet veel later ging de deurklink naar beneden en verscheen Suzanna. Haar bruin haar was in een dot gedraaid en haar lichaam was gehuld in een wollen kleedje. Gouden oorringen fonkelden en fascineerden Liam een fractie van een seconde. Het leek alsof hij aan de grond genageld stond, maar hij dwong zichzelf haar te begroeten. “Dat is lang geleden”, bracht ze langzaam uit. Het was een neutrale zin, maar Liam voelde de steken onder water wel. Ze had lef dat ze hier zonder vragen heen gekomen was, zo ongevraagd. Anderzijds was dat wat hem aantrok in haar, ze was vastberaden en niet zomaar af te wimpelen. Natuurlijk kon dat ook in zijn nadeel uitdraaien.