Little Star 21

Met een zenuwachtig gevoel loopt ik onder de brug door en sta ik vastgelijmd als er een gedaante tien meter verderop staat. Wie het is kan ik helaas niet zien, dus loop ik erop af. Ik zet zachte stappen en hoop dat de gene zich niet omdraait. Als ik eenmaal bij de gedaante aangekomen ben zie ik hoe iemand met zijn rug naar mij toegekeerd staat en ik houd mijn adem in. ‘Hallo?’ piep ik en van schrik zet ik een stapje achteruit als Harry zich omdraait. Hij wrijft in zijn handen en kijkt mij met een scheve glimlach aan. Zwakjes glimlach ik terug, niet wetend wat ik moet doen. Als Harry een stap naar voren zet, zet ik weet een stap naar achter toe. Zijn ogen slaat hij neer en een zucht rolt erover zijn lippen. ‘Je hoeft niet meer bang te zijn,’ fluistert hij zachtjes en ik kauw op mijn wang. Zijn groene heldere ogen doorboren de mijne en ik knik bang. ‘Waarom moest ik komen?’ De bangheid is van mijn stem af te horen en hij likt over zijn droge lippen heen. ‘Ik wou vragen of je meegaat naar de Starbucks.’ Met gefronste wenkbrauwen kijk ik hem aan en sla ik mijn armen rond mijn middel. ‘Dingen uitleggen,’ fluistert hij zachtjes en een waterige glimlach komt erop zijn gezicht te staan. Nonchalant haal ik mijn schouders op en heb ik meteen spijt dat ik toestemming gaf. Door alleen maar mijn schouders op te halen heb ik al toestemming gegeven. Samen lopen we in de stilte naar de Starbucks toe en valt het mij op dat hij nog open is. Ik kom nooit in de Starbucks, want ik hou helemaal niet van koffie of dat zulk dingen. Het is helemaal stil als we binnen komen en glimlach een meisje vertrouwelijk naar ons als we binnenkomen. We nemen plek in een hoek en we hebben uitzicht op de straat, die verlicht word door de lantaarnpalen. Als we zitten kijkt Harry mij met doordringende ogen aan en voel ik mij ongemakkelijk. ‘Wat wil je?’ Met mijn nagels tik ik op de tafel wat hard door de Starbucks heen galmt. Ik schud mijn hoofd en vragend staart hij mij aan. ‘Ik hoef niks, maar bedankt.’ Hij mompelt wat en staat daarna toch op om wat te bestellen. Wanneer hij terug komt met een muffin en een beker met iets erin, zo te zien koffie, grinnikt hij. Ik reageer er maar niet op en richt mijn blik op de muffin die voor hem staan. ‘Waarom wil je dingen uitleggen?’ Hij stopt met grinniken en zijn kleur trekt weg uit zijn lichaam. Zijn gezicht is wit en hij frunnikt aan de muffin die hevig kruimelt.