Hoofdstuk elf: Thirsty for death • 11.1

Hoofdstuk elf: Thirsty for death


‘Kom op Louis.. Nog even en ik val echt letterlijk om van de honger!’ Alexandra leunde in de deuropening terwijl een diepe zucht uit haar mond ontsnapte. Haar ogen hield ze op de jongen gericht die voor de grote spiegel in de kamer stond.
‘Wacht even, mijn haar wil niet echt meewerken,’ antwoordde Louis terwijl hij zijn bruine lokken wanhopig probeerde te temmen met zijn vingers. Eigenlijk zag zijn haar er altijd uit alsof hij net uit bed kwam. Toch stopte hij er iedere keer weer veel werk in om het er zo uit te laten zien. Alleen vandaag wou het niet echt lukken, tot grote ergernis van Alexandra. Hij koos ook weer het juiste moment uit om zijn haar te gaan doen.
‘Ik wacht buiten wel gewoon op je, ijdeltuit.’ Louis haalde zijn handen voor een moment uit zijn haar om haar beledigd aan te kijken, maar ze was al verdwenen. Achja, ze mocht zich eraan verwachten dat ze die ooit nog terug zou krijgen. Nu ze er toch niet meer stond kon hij ook gewoon weer rustig verder gaan met zijn haar.
Buiten had Alexandra zichzelf op de trappen voor het huis neergezet. Ze rekende erop dat het nog wel een tijdje zou kunnen duren voordat Louis ook daadwerkelijk klaar zou zijn met zijn haar. Op dat gebied was hij soms echt een meisje. Hij had zelfs meer tijd nodig dan haar als het op zijn kapsel aankwam.
Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze haar ogen de omgeving liet scannen. Het huis lag helemaal afgelegen van de bewoonde wereld. Ze was er haast zeker van dat het zelden voorkwam dat een mens per ongeluk voorbij kwam wandelen. Als het gebeurde zouden ze waarschijnlijk niet dichter in de buurt durven komen. Wie vertrouwde er nu een afgelegen huis waar er haast nooit leven te bekennen was? Toch niet voor het gewone mensenoog althans.

Ze werd al snel uit haar gedachten gehaald toen ze een vreemd geluid hoorde. Haar ogen zagen echter niets bewegen, wat op zich al vreemd was. Ze zou het in ieder geval gezien moeten hebben als er iets had bewogen.
‘Hallo?’ Misschien was het wel één van de jongens die een grapje met haar wouden uithalen. Liam en Niall moesten namelijk ook nog steeds ergens rondlopen. Vroeger waren ze er al niet vies van geweest om zo nu en dan een grap uit te halen met iemand. Het zou dus niets nieuw zijn als ze het nu nog eens zouden proberen.
‘Niall, Liam? Dit is echt niet grappig..’ Langzaam duwde ze zichzelf overeind van de trede waar ze tot nu toe op had gezeten. In andere omstandigheden had ze er geen problemen mee gehad dat ze een grap wilden uithalen, maar op dit moment had ze echt de schrik van haar leven. Zeker om het feit dat James haar nog steeds als een doelwit zag.
Haar hand schoot onmiddellijk naar haar nek toen ze daar opeens een stekende pijn voelde. Alsof iets haar zonet gestoken had. Het duurde slecht enkele seconden voordat ze door haar knieën zakte en op de grond viel. Het leek wel alsof ze compleet verlamd was en geen enkele spier meer kon gebruiken. Zelfs haar zicht begon wazig te worden waardoor ze alleen nog maar vage vormen kon onderscheiden.
‘Goed zo jongen. Ik had niet verwacht dat je het zo koelbloedig zou doen,’ hoorde ze ergens in de verte. Haar verstand vertelde haar echter dat de stem juist heel dicht bij haar was. Het vergif dat zich door haar lichaam verspreidde deed het gewoon verder weg lijken.
‘Alsof ik een andere keuze had,’ beet een andere stem de vorige toe. Het leek net alsof de stem ergens toe werd gedwongen in ruil voor zijn eigen leven.
Haar ogen vonden een gezicht dat een halve meter boven het hare hing. Een paar donkerbruine ogen keken haar vol spijt aan.
‘Het spijt me Alex,’ hoorde ze nog net voordat haar ogen volledig dicht vielen en een zwart beeld het enige werd wat ze nog kon zien.