42. || Rainbows ||

"Wat ga je daar mee doen?" vroeg Justin op een toon zo van 'ben je gek geworden of zo'. "Opeten?" gokte ik. Een pizza was meestal om op te eten. Wat moest je er anders mee doen? Je huiswerk maken? Douchen? Slapen? Gadver, dan word je wakker met tomatensaus op je gezicht.... "Ik bedoelde niet de pizza." zuchtte Justin. Ik liep naar de schuifdeuren die naar het balkon leidden en schoof ze open. "Nou, Justin, wees eens een slimme jongen en denk na. Wat doe je meestal met appelmoes?" ik praatte tegen hem alsof hij een kleuter was, omdat ik bang was dat hij me anders niet zou begrijpen of zo. "Opeten?" Justin kwam bij me buiten staan en een koele wind waaide langs. "Nee, appelmoes eet je niet?" zei ik en keek hem raar aan. Wie at er nou appelmoes? "Niall, wat doe je er dan mee? Het is uitgevonden om te eten..." Meende hij dat nou serieus? Tegenwoordig gebruikten mensen ook echt alles om te eten... "Wist ik veel... Ik vul er altijd waterballonnen mee." zei ik schouderophalend. Justin's ogen werden groot. "Dat wil je toch niet ook hier gaan doen hé?" vroeg hij geschokt. Ik voelde een lichte blos opkomen. "Jawel..." fluisterde ik. Justin gooide zijn hoofd naar achter en sloot zijn ogen. Hij mompelde iets dat leek op 'hopeloos'. "Want to join?" grijnsde ik naar hem. Hij keek me ongelovig aan. "Euh, ik heb niet graag appelmoes in mijn kleren. Al helemaal niet omdat dit mijn enige kleren zijn momenteel."
"Ik ga heust niet op jou gooien, we gooien ze van het balkon af." zei ik, alsof het volstrekt logisch was. Voor mij was dat het ook. Ik deed dit altijd bij de vriendin van mijn moeder. Die woont in een flat. Beeld je eens in, 20 verdiepingen hoog... laat je een appelmoesballon vallen... Dat geeft echt een cool effect. Van hoe hoger je gooit, hoe mooier het resultaat.