30. || Rainbows ||

"Waar kijk je naar?" vroeg Justin toen hij uit de badkamer kwam en probeerde mijn blik te volgen. "Ik zoek een aanwijzing..."mompelde ik en zocht verder. Maar ik kon het maar niet vinden. Verslagen zuchtte ik. Het moest toch iets betekenen?
"Je hebt de dobbelstenen weer gebruikt?" vroeg Justin, met een licht geschokte blik, maar die verdween al zo snel weer dat het zou kunnen dat ik het me verbeeld had. "Ja..." zei ik. En ik wist niet waarom, maar ik voelde me plots schuldig. Het was toch niet verkeerd om die dobbelstenen te gebruiken?
"Justin?" vroeg ik zachtjes. Hij keek meteen op. Zijn blik nieuwsgierig. "Wat is er aan de hand met die dobbelstenen?" vroeg ik argwanend. Justin zuchtte. "Het hele verhaal? Want dan moet je het jezelf even comfortabel maken." fluisterde hij op een verdrietige toon. Ik werd meteen serieus en stond op om daarna op het bed neer te ploffen. Justin kwam naast me zitten. "Oké, ik... Euhm, ik zei je dat mijn ouders op vakantie waren toch?" begon hij wat moeizaam. Ik knikte. Dat had hij me inderdaad verteld. Ik snapte nog niet helemaal wat dat met de dobbelstenen te maken had, maar was geduldig genoeg om eerst verder te luisteren. "Dat zijn ze niet. Mijn vader heeft mijn moeder en mij verlaten voordat ik geboren was. Dus die heb ik nooit gekend. Mijn moeder is samen met mij van Canada naar Londen verhuist, geen idee waarom." ging hij verder. Ik zei maar niks, want elke opmerking die ik zou maken, was ongetwijfeld ongepast. Ik was sprakeloos. Waarom had hij gelogen? Mijn verleden was ook niet leuk of zo, maar ik loog er toch ook niet over? "Toen ik tien werd, kreeg ik voor mijn verjaardag een spel. Daar zaten deze dobbelstenen bij. Het spel zelf vond ik niks aan, maar ik heb altijd uren naar deze dobbelstenen zitten staren." ging hij verder en liet de steentjes rollen tussen zijn vingers. "Op ongeveer mijn elfde heb ik ze voor het eerst gegooid. Ik gooide een 3, en een doodshoofd." Ik keek hem niet begrijpend aan. Hij glimlachte even, maar daarna verdween de lach meteen weer. Justin legde de dobbelsteen met de cijfertjes weg en liet me de plaatjes dobbelsteen nog eens zien. Ik keek er nog eens naar. Geen doodshoofd.
Justin begon met zijn nagel te pulken aan het plaatje van het muntje. Hij trok er een klein stikkertje af. De munt verdween, en het doodshoofd verscheen.