21. || Rainbows ||

Ik keek de hele Starbucks rond. Waar ó waar was het teken? Ik zuchtte toen ik het maar niet kon vinden en pakte mijn Coffee. Ik zette mijn ellebogen op het kleine tafeltje en blies aan mijn coffee. Ik keek naar de kleine kaart die op de tafel als placemat diende. Ik bestudeerde hem eens goed. Rechtsboven aan de kaart stond een soort kompas getekend. Ik telde de strepen met de klok mee. Noord, Noord-Oost, Oost, Zuid-Oost, Zuid, Zuid-West, West, Noord-West, en weer Noord. Het waren dan misschien 8 richtingen maar dat maakte volgens mij niet echt uit. Richting 3, Oost. Ik keek naar rechts, het raam uit. Het regende nog steeds, er was niets of niemand te bekennen op straat. Of.... Er liep 1 iemand. Hij was helemaal doorweekt en liep rustig over de stoep. Hij had een capuchon op en zag er terneergeslagen uit. Ik keek weer naar de dobbelstenen, die logen niet. Ik stond op en rende naar de uitgang van de Starbucks. Het lot wou dat ik hem leerde kennen. En ik vond het zielig dat hij daar in de regen liep. "Hey jij!" riep ik en rende de regen door naar de jongen. Hij draaide zich naar me om. "Niall?" riep de jongen verbaasd. Ik keek hem raar aan. Hoe wist hij mijn naam? De jongen gooide zijn capuchon naar achter en het regenwater stroomde over zijn gezicht. Zijn bruine ogen keken vrolijk, ondanks zijn duistere, verdrietige verschijning van net. Zijn haar dat eerst in een kuif had gezeten, was door de regen plat gaan liggen. Hij droop nu inmiddels als een doorweekte kat. "Justin." merkte ik op en kreeg de neiging om hem te knuffelen. Ik zei dat ik thuis niet miste, de mensen die ik kende wel... Die neiging was zo sterk dat ik hem niet kon onderdrukken en de doorweekte Justin een knuffel gaf. "Sorry..." verontschuldigde ik me. Justin was inmiddels niet meer de enige die doorweekt was, en ik wou eigenlijk wel graag naar binnen. "Kom mee." zei ik en liep al weer naar de Starbucks. Ik wist niet of Justin me volgde, maar vertrouwde daar maar gewoon op.